Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 11

TRÚIN í JESÚ NAFNI
9
Jörð]
ir elska hver annan í heilagleilca og frelsi; — heilagleika
og frelsi! mikið er það fyrirheit! Á einhvern ósegjanleg-
an gleðilegan hátt á allt skapað og áskapað á Jörðinni
fyrir sér að helgast í aðaldráttum, innstu rótum skoðað.
Þetta höfum vér lært sem lærisveinar Jesú Krists; öðlast
trú á fyrir hans heilaga anda.
Svo að vér snúum oss að hinni guðrælcilegii trú, þá er-
um vér þess fullvissir, að afstöðu Guðs lærum vér einnig
að þekkja í nafni Jesú Krists á þann hátt, er öllu öðru
fremur lífgar, er hann kennir oss að þekkja Hann sem
Föður — vorn.
Með þessa þeklcingu — hvort heldur er á Guði eða til-
verunni, sem hann hefir skapað, — sem vér höfum öðlast
fyrir Jesú Krist, verðum vér færir um, sömuleiðis fyrir
Krist, að taka á móti trúnni, — sem er ekkert annað en
að andi lífsins fæðist í líkama þekkingarinnar.
Á M E Ð A N vér treystum sjálfum oss, blindri heppni,
fjármunum, eða öðrum hlutum og þess háttar; á meðan
vér lítum á mikið og þó ekki sé nema nokkuð af sköpun-
arverkinu og eðlilegum hlutum og hlutverkum, sem í því
finnast, svo sem laust við heilagleika í sjálfu sér, — þá
verður hin náttúrlega trú aldrei fyllilega eðlileg né al-
hliða né örugg; getur hún þó að vísu komið fram í göfug-
um og glæsilegum myndum innan um og saman við. Á
meðan vér lítum á Guð á annan hátt en Jesús kennir oss;
lítum ekki til hans í barnslegri elsku, stórhuga trúnaðar-
trausti og auðsveipni, þá verður hin guðrækilega trú vor
heldur ekki vel eðlileg né alhliða né örugg. ósamtök verða
milli náttúrlegrar trúar og guðrækilegrar (andlegrar) ;
jafnvel fullt ósamræmi. Guðrækinn maður lítur oft smá-
um augum á það, sem náttúrlegt er (og hinn náttúrlega í
þokkabót) ; afneitar því jafnvel alveg; oft ber líka á
veiklulegri hræðslu við það. »Hinn náttúrlegi« lítur á
það, sem guðrækilegt er, sem óeðlilegt, óheilbrigt og ó-
þolandi (og »þolir« þá heldur ekki hinn guðrækna). Slík-
ar eru öfgarnar jafnt með stórmennum mannkynssög-
unnar sem hversdagsmönnum.