Jörð - 01.08.1931, Blaðsíða 33

Jörð]
TÍDÆGRA
S1
mínu að sofa á bekkjum. Samt eru nokkrir kornpokar í
herbergi ábótans, og myndi ég búa þér þar lélegt rúm,
ef að þú getur látið þér það lynda«. En Alessandró svar-
aði: »Hvernig ætti ég að komast fyrir í herbergi ábótans,
sem er svo lítið, að ekki var hægt að koma neinum munk-
anna þar fyrir? Hefði ég athugað þetta fyr, þá hefði ég
látið tvo af munkunum liggja á kornsekkjunum, og legið
sjálfur í rúmi þeirra«. Svaraði þá gestgjafinn: »Það er
or seint um að tala nú, og skal ég ábyrgjast þér notaleg-
asta rúm þarna. Ábótinn er steinsofandi innan við for-
hengið á rúminu sínu; ég læðist eins og köttur með fá-
eina rúmfataleppa, — og þú sefur nú þarna«. Sá Alessan-
dró að þetta varð svo að vera og lagðist til svefns á pok-
unum.
En ábótinn, sem legið hafði andvaka að hugsa um hinn
nýja vin sinn, svaf þó ekki, og hafði hann heyrt allt, er
fór Alessandró og gestgjafanum á milli, og þá ekki síður,
er Alessandró læddist inn í herbergið og lagðist fyrir.
Hoppaði nú í honum hjartað af gleði og hugsaði hann
með sjálíum sér: Guð sendir mér nú tækifæri til að ná
uppfyllingu óska minna. Láti ég það ónotað, er óvíst að
annað eins bjóðist aftur. Og fastákveðinn í að láta það
ekki dragast úr höndum sér, kallaði hann hljóðlega á
Alessandró og bauð honum upp í rúmið til sín. Var Aless-
andró lengi tregur fyrir hæversku sakir, en lét þó loks
tilleiðast. Jafnskjótt tók ábótinn að strj úka höndinni
gælulega um bringu honum, en Alessandró rak í roga-
stanz og datt ekki annað í hug, en að hann hefði þar fyrir
sér svívirðilegan munaðarsegg, þótt ungur væri og sak-
leysislegur. En ábótinn, sem renndi grun í hugsanir hans,
hló lágt og lor úr léreftsskyrtu, sem hann var í, tók hönd
hans og lagði hana á barm sér og mælti: »Alessandró!
Sviftu burt fávíslegum hugrenningum og finndu hérna,
hvað ég hefi falið«. En hönd Alessandrós var nú búin að
finna á brjósti ábótans tvö stinn hvel, sem voru viðkomu
rétt eins og fílabein; og ekki var hann þannig fyr búinn
að komast að raun um að »ábótinn« svokallaði var kona,
en hann án frekari uppöx*vunar faðmaði hana að sér og