Jörð - 01.08.1931, Blaðsíða 77

ANDREA DELFÍN
75
Jörð]
svínsþjóið sælgæti, og sjálfur hertoginn drekkur ekki
betra kýpurvín en þetta; kjallaravörður hans hefir selt
okkur; við erum honum kunnug, síðan maðurinn mi'nn
sálugi lifði. Þér, sem eruð svo víðförull, hafið þér aldrei
rekist á hann Orsó minn, Orsó Daníellí?«
»Góða frú«, svaraði gesturinn og hellti svolitlu tári í
glasið og opnaði sér fíkju. »Ég hefi aldrei komið lengra
heldur en til Brescíu, og þekki engan mann með þessu
nafni«.
Maríetta átti erindi út, og heyrðist til hennar dillandi
söngur á meðan hún þaut niður stigann.
»Heyrið þér til barnsins?« sagði frú Gíóvanna. »Eng-
inn skyldi halda, að hún væri dóttir mín, — þótt að vísu
verpi svört hæna hvítu eggi. Allt af syngjandi og dans-
andi, rétt eins og hún ætti einhverstaðar annarstaðar
heima hér í Feneyjum, sem fagna mega því, að fisk-
urinn hefir eklci fögur hljóð; sem betur fer, segir hann
ekki eftir. En svona var faðir hennar, Orsó Daníellí, fær-
asti verkmaðurinn í Múranó,*) þar sem búin eru til.mis-
lit gler, betur en annarstaðar á hnettinum. Orðtak hans
var: glaður í sinni með rjóða kinn. Og þessvegna sagði
hann dag nokkuni við mig: »Gíóvannína!**) Ég helzt hér
ekki við; hér er svoddan pestarloft. f gær var rétt einu
sinni maður kyrktur og hengdur upp á löppunum fyrir að
tala of frjálslega um Dulardóminn og Tíu-manna ráðið.
Veit ég vel, hvar ég er fæddur, en ekki hvar ég á að
deyja og margur situr reiðmaður á grundinni fyr en var-
ir. Með öðrum orðum, Gíóvanna mín: ég ætla til Frakk-
lands; list gefur vist, og aurar stækka, eins og bömin,
þangað til þeir eru orðnir að krónum. Ég kann iðn mína,
og þegar ég er búinn að koma undir mig fótunum, sæki
ég þig og barnið«. Það var nú átta ára þá, herra Andrea.
Það hló, þegar faðir þess kyssti það að skilnaði; hann hló
á móti. En ég grét, og þá gat hann ekki að sér gert að
gráta líka. En þegar hann fór í gondólnum, var hann
*) Staður í Feneyjum.
**) Gælumynd nafnsins Gíóvanna.