Jörð - 01.08.1931, Síða 34

32
TÍDÆGRA
[Jörð
ætlaði að kyssa hana. En hún hélt honum frá sér og
mælti: »Áður en þú kemur mér nær, verður þú að hlusta
á, hvað ég hefi að segja þér. Eins og þú skilur, er ég
kona, en enginn karlmaður. í meydómi er ég á leið úr
landi mínu til páfans, til þess að hann sjái mér fyrir
gjaforði. Er ég svo fyrir nokkrum dögum sá þig í fyrsta
sinn, þá varð ég fyrir því óhappi, eða kvað ég á að kalla
það, að tendrast af slíkri brennandi ást til þín, að aldrei
hefir kona heitar elskað. Hefi ég því ákveðið að taka þig
mér að eiginmanni fremur en nokkurn annan; en viljir
þú ekki taka mig þér að eiginkonu, þá verður þú tafar-
laust að yfirgefa mig og fara í þitt eigið rúm«.
Þó að nú Alessandró þekkti að mun minna til meyjar
þessarar, en hún til hans, þá gat hann ímyndað sér af
föruneyti hennar, að hún hlyti að vera tiginborin; að hún
væri fögur, vissi hann af sjón og reynd. Hann svaraði því
án langra umhugsana, að úr því að þetta væri vilji henn-
ar, þá væri ser það ljúfara en frá yrði sagt. Settist hún
þá upp í rúminu og gaf honum hring af sér, en lét hann
trúlofast sér frammi fyrir róðukrossi, er stóð þar á litlu
borði. Eftir það féllust þau í faðma og hvíldu saman, unz
birti af degi. Dreif Alessandró sig þá á fætur, og fór létt-
ur í lund úr herberginu, án þess að nokkur yrði hans var,
eftir að þau höfðu komið sér niður á, hvernig þau skyldu
haga fundum sínum fyrst um sinn. Og segir nú ekki af
ferðum þeirra, unz þau komu til Róm.
Þegar þau höfðu hvílt sig í fáeina daga, fór ábóti á-
samt riddurunum og Alessandró á fund páfa, án þess að
gera vart við sig áður. Er ábótinn hafði auðsýnt páfan-
um skylduga lotningu, tók hann svo til orða: »Heilagi
faðir! Þér vitið manna bezt, að hver sá, er lifa vill grand-
vöru líferni, verður eftir mætti að víkja úr vegi fyrir
hverju tilefni, er freistað gæti hans til hins gagnstæða.
Til þess nú að ég, sem vil lifa grandvarlega, yrði ekki allt
of illa sett í þessu tilliti, hefi ég flúið frá hirð föður míns,
konungsins í Englandi, og haft með mér það af fjársjóð-
um hans, er mér þótti hæfa. Ætlaði hann þrátt fyrir æsku
mína að gifta mig Skotakonungi, fjörgömlum höfðings-