Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 81

Jörð] ANDREA DELPÍN 79
um þarna, á meðan hann sefur — launmorðingjarnir ykk-
ar! Bíðið þið bara hægir; ég skal gefa ykkur inn skamta,
sem gerir ykkur vært að sofa, þó að kvöldmatnum dvelj-
ist«.
»En hvað þú rausar, tannhjólið þitt«, sagði móðir henn-
ar, sem ekki hafði augun af uppáhaldinu sinu. »Hefirðu
aldrei heyrt, áð hæst bylji í tómri tunnu, og að sá, er mest
tali, komi minnstu að«.
»Mamma«, anzaði stúlkan hlæjandi, »ég má til með að
raula vögguvísu yfir mývarginum — sjáðu nú, hvernig
værðin færist yfir hann; hann hrynur alveg í hópum nið-
ur af veggjunum. Góða nótt, prakkarar, sem borgið enga
'húsaleigu og hakkið þó í ykkur úr hverju íláti. Ég skal
finna ykkur í fjöru á morgun, ef að þið fáið ekki nóg í
dag«.
Að lokum sveiflaði hún fölnandi glæðunum yfir höfði
sér Iíkt og einhverskonar seiðvöl, og hristi öskuna út á
síki; beygði svo kné í skyndi fyrir aðkomumanni og snar-
aðist út, eins og svolítill hvirfilbylur.
»Er hún ekki afleit óhemja, blessuð telpan mín?« sagði
frú Gíóvanna, og stóð um leið upp og bjóst til að fara.
>Samt þykir hverjum sinn fugl fagur. Og svona er það,
að þótt hún sé lítil vexti og mikill galgopi, þá er hún dug-
leg og sannast á henni, að »fyr en spor fékk stigið stór,
stuttur milli fót’ ’ans fór«. Hefði ég ekki barn þetta hjá
mér, herra Andrea.... —! En þér eruð svefnþurfi, og
ég stend hér og fylli orðabelg svo, að út af flóir. Góða
nótt og velkominn til Feneyja«.
Hann endurgalt kveðju hennar þurlega, og virtist svo
sem hann tæki ekki eftir, að hún vænti þess, að hann léti
hrjóta eitthvert viðurkenningarorð um dóttur hennar.
Þegar hann loks var orðinn einn, sat hann enn um stund
við borðið og þyngdi stöðugt þjáningasvipinn á andliti
hans. Skarið var orðið langt á kertinu; flugurnar, sem
komizt höfðu undan galdri Maríettu, lögðust nú í svörtum
flekkjum á ofþroskaðar fíkjurnar; úti fyrir í götuhalan-
um flugu leðurblökur að glugganum og ráku sig á vímet-