Jörð - 01.08.1931, Qupperneq 83

ANDREA DELFÍN
81
JÖrð]
inn illa við gulleitan hörundsblæ hennar, og beygöi hún
hné sín djúpt 1 viðurkenningarskyni við sjálfa sig. En
þegar hann hinumegin lét ekki einu sinni þetta neitt á
sig fá, stóðst hún ekki lengur mátið, vatt sér að gluggan-
um, án þess að taka af sér vefjarhöttinn og skaut glugga-
tjaldinu alveg til hliðar.
»Góðan daginn, monsjör«, sagði hún góðlátlega. »Þér
eruð orðinn nágranni minn, trúi ég. Vonandi iðkið þér
ekki hljóðpípublástur eins og fyrirrennari yðar, sem hélt
fyrir mér vöku hálfar nætur.
»Fríði andbýlingur«, svaraði aðkomumaður; »ég skal
ekki ónáða yður með neinskonar hljómleik. Ég er heilsu-
bilaður maður, sem sjálfur óska þess heilhuga að njóta
næturværðar«.
»Jæja!« kvað stúlkan og dró heldur niður í henni. »Svo
þér eruð veikur? En eruð þér ríkur?«
»Nei! Hvernig dettur yður það í hug?«
»Af því að það hlýtur að vera voðalegt að vera veikur
og fátækur í einu. Hver eruð þér annars?«
• »Nafn mitt er Andrea Delf ín. Ég hefi verið lögmanns-
ritari í Brescíu, og leita nú næðissamari stöðu hjá ein-
hverjum lögmanni hér«.
Svo var að sjá, sem stúlkan hefði orðið fyrir vonbrigð-
um viðvíkjandi þessum nýja kunningja. Hún fitlaði eins
og í þönkum við gullkeðju, er hún bar um hálsinn.
»Og hver eruð þér, fríða mín?« spurði Andrea í gælu-
rómi, sem þó var ekki í sem beztu samræmi við hörku-
svipinn, sem var á andlitinu. »Það mun verða mér rauna-
léttir að vera í slíku nábýli við unaðsleik yðar«.
Hún kunni því auðsjáanlega vel, að hann tók upp þann
tón, er hún taldi sig eiga kröfu til.
»Gagnvart yður«, sagði hún, »er ég Smeraldína kóngs-
dóttir, sem leyfir yður að dá sig álengdar. Þegar þér sjá-
ið mig setja upp vefjarhött þenna, er það óbilugt merki
þess, að mig langar til að spjalla við yður. Mér leiðist
meira en manni er unnt að afbera, ungum og fríðum.
Vita skuluð þér«, hélt hún áfram, en gleymdi allt í einu
6