Jörð - 01.08.1931, Síða 86

84
ÍSLAND í FARARBRODDI
[Jörð
ófárra íslenzkra manna á vorum dögum, þeirra er láta
til sín heyra opinberlega. Því, er það ekki kenning sög-
unnar, að slíkar hrópandi raddir séu vorboðar — fyrir-
boði vakningar æskunnar — hinnar verðandi alþýðu sól-
bjarts sumars í þjóðlífinu?
Þjóðin sjálf, eins og hún er, ber æskusvip á brá, stælt
fjör í fasi. Kunnugir fpllyrða, að allur annar æskubragur
sé á íslenzku þjóðlífi, en þjóðlífi stærri og grónari þjóða
Norðurálfu- og Vesturheimsmenningarinnar. Er þá t. d.
bent á listir þær, sem framleiddar erií nú á dögum; tækn-
in er ómótmælanlega mikil meðal þjóða gróinnar Norður-
álfumenningar; en ýmsir, sem ekki er unnt að komast
hjá að taka til greina, fullyrða, að andinn sé oftast rýr.
Sjálfa vantar oss, er að tímariti þessu stöndum, næga
þekkingu, til að kveða upp úr um þetta, — eií hugboð
vort legst eindregið á sveif með þeim, er svo mæla.
En hvað sem líður ellimörkunum á þjóðlífi gróinnar
Norðurálfumenningar, þá getum vér ekki efast um æsku
ei'gin þjóðlífs. Eggert ólafsson, Jónas Hallgrímsson, Jón
Sigurðsson eru vorboðarnir. fslenzk þjóð vorra daga er
vorið. Sumarið er í nánd.
Vorið »breiðir út sín blómskreytt tjöld«. Hugumstórir
brautryðjendur vekja nýja strauma í þjóðlífi voru. Vér
segjum það ekki allt gróanda; vorleysingar flytja einnig
aur yfir grund. En vér segjum vor: með gróanda, aur og
öllu saman. Hvenær hefir vor þekkzt án leysinga? Þess-
vegna fögnum vér því öllu; bjóðum vorið, eins og Skap-
arinn hefir það úr garði gert, hjartanlega velkomið.
f S L E N Z K U,R maður hrópar heim til ættjarðar-
innar utan úr »hinum stóra heimi«: »íslenzka þjóðin
hefir hlutverk að vinna meðal heimsins barna«. Hlutverk
hennar er — að v er a s j álf ri s ér trú; trú vorinu
í sér; treysta sínum eigin gróanda.
Eltu ekki, íslenzka þjóð! stóru þjóðirnar, er kallast
menningarþjóðir; — því eins og lítið barn var fyrir 19
öldum sett fullorðnum mönnum til fyrirmyndar (Mt. 18,
1.—5.), svo er þér og ætlað að vera stærri og eldri menn-