Sjómannadagsblaðið - 01.06.1989, Side 144

142
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Gamall vinur og félagi í Sjó-
mannadagsráði var kvaddur í
byrjun þessa árs. Hann hafði um
nokkurt árabil búið að Hrafnistu í
Hafnarfirði með eftirlifandi konu
sinni Kristjönu Þorsteinsdóttur.
Ólafur stríddi við banamein sitt
í u.þ.b. eitt ár. Hann hafði marga
hildi háð og komist lítt skaddaður
frá flestum þeirra, en lokaorrust-
unni tapaði hann eins og fyrir
okkur öllum liggur.
Ólafur var fæddur í Reykjavík
og var móðir hans Sigríður
Bjarnadóttir frá Björgum á
Skagaströnd. Hann var tekinn í
fóstur sem ungbarn að Hausa-
stöðum í Garðahreppi til öndveg-
ishjónanna Þorgerðar og Eyjólfs,
sem þar bjuggu og gengu þau
honum í móður og föðurstað.
hann ólst þar upp og bjó hjá þeim
ásamt fóstursystkinum sínum allt
þar til hann gifti sig. Ólafur gekk í
Flensborgarskóla í Hafnarfirði og
útskrifaðist gagnfræðingur það-
an. Ekki hefi ég sögur af því hvort
hugur hans stóð til frekara náms,
nema í Sjómannaskóla, þangað
vildi hann, en það var ekki auð-
hlaupið fyrir fátæka pilta í þá
daga, enda efndi Ólafur ungur til
heimilishalda með unnustu sinni
Kristjönu Þorsteinsdóttur. Bæði
voru ung og þurftu konungsbréf
til að fá að giftast. Þau settu sam-
an bú í Reykjavík og bjuggu í
mörg ár við Brúnaveg í næsta ná-
grenni við Hrafnistu sem kom sér
vel fyrir Kristjönu sem veitti
Þvottahúsi Hrafnistu forstöðu á
þriðja áratug. Ekki var Ólafur
síður kunnugur innviðum Hrafn-
istu, því hann sat sem fulltrúi Sjó-
mannafélags Reykjavíkur í Full-
trúaráði Sjómannadagsins í
Reykjavík og Hafnarfirði í 27 ár.
En auk þessa átti hann sæti í sjórn
Sjómannafélagsins í 7 ár og um
langt árabil í trúnaðarmannaráði
þess, auk þess sem hann sat fjölda
Alþýðusambands- og Sjómanna-
sambandsþinga.
Ólafur varð heiðursfélagi Sjó-
Ólafur Sigurðsson,
— Minning —
F. 03-02-14 - D. 19-01-89
mannafélags Reykjavíkur á 70 ára
afmæli þess árið 1985.
Þegar ég fylgi gömlum vinum
og samstarfsmönnum til grafar
reikar hugurinn til baka, ekki ein-
göngu til þeirra kynna sem maður
hafði af viðkomandi einstaklingi,
heldur einnig til þess tímabils sem
starfað var saman.
Þegar Ólafur var upp á sitt
besta eða í þau 30 ár sem hann
stundaði sjómennsku, stóð það
tímabil togarasögunnar, þegar
harðjaxlar og hreystimenni í
áhöfn voru jafnumtalaðir og skip-
in sjálf og fisknir skipstjórar
þeirra, og voru gjarnan kenndir
við skipin eins og karlinn sjálfur,
enda margir með sama skipstjór-
anum um áratuga skeið. Flestir
voru úr röðum háseta, neta-
manna, bræðslumanna og báts-
manna en við unglingarnir sem
fengum pláss á togara á þessum
árum vissum að þeir eins og við,
höfðu orðið að byrja í „pontinu'1
við að þvo fiskinn eftir aðgerð,
niður í lest og sem „nálarfífl“ að
rekja trollgarn í nálar, þegar allir
sem til kunnu, unnu við netabæt-
ingu. Við litum upp til þessara
karla og vissum að við yrðum að
standa okkur í þeirra augum, ekki
síður en karlsins, þeir voru ekki
síður fljótir að mæla unglingana
út. Þeir sem ekki stóðu sig, urðu
jú að taka pokann sinn og koma
sér í land. I augum unglings
kunnu þessir harðjaxlar allt, virt-
ust geta allt, jafnvel þótt trollið
kæmi upp hengilrifið og margvaf-
ið um sjálft sig, oft á öðrum vírn-
um
Þeir kunnu ráð við öllu sem við
kom veiðarfærinu, aflanum og
skipinu sjálfu, en þeir réðu ekki
við náttúruöflin, þótt þeir kynnu
vel til þess að undirbúa sig undir
átökin við þau og berjast oftast
fyrir lífi sínu.
Til raða þessara manna taldist
Ólafur Sigurðsson um áratuga-
skeið. Hann var lengst af með
Hannesi Pálssyni skipstjóra og
Hallgrími Guðmundssyni stýri-
manni hans og síðar skipstjóra.
Ólafur var nokkur ár hjá Skipaút-
gerðinni, en fór svo í land sem
verkstjóri til Togaraafgreiðslunn-
ar þar sem Hallgrímur var for-
stjóri.
Ólafur var bátsmaður á fyrsta
nýsköpunartogaranum sem sigldi
til hafnar hér á íslandi, b/v Ingólfi
Arnarsyni. Sýnir það tiltrú Hann-
esar skipstjóra Pálssonar til Ólafs.
Síðustu árin bjuggu þau hjón að
Hrafnistu í Hafnarfirði og þar lést
hann 19. janúar sl.,
Af svölum sínum sá hann til
bernskustöðvanna þar sem fátæk
einstæð móðir hans kom honum
til fósturs hjá því fólki sem Ólafur
mat mikils allt sitt líf. Hann var
minnugur á allt hið góða sem hon-
um og hans var sýnt og var síðar
óspar á greiðvikni og vináttu við
þá sem á þurftu að halda.
Við sendum ekkju hans og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur.
Pétur Sigurðsson