Eimreiðin - 01.04.1931, Blaðsíða 64

168
RAUÐA DANZMÆRIN
eimreiðiN
fyrir lögvísi, ekki að eins í föðurlandi sínu heldur og erlendis.
Það var óvanalegt, að glæpamenn slíkir sem Mata Hari
fengju svo færa verjendur eins og Clunet var. En sérstakar
ástæður lágu til þess, að honum var leyft að takast þetta
starf á hendur. Hann var maður mjög aðlaðandi og hinn
kurteisasti, hvítur fyrir hærum og fyrirmannlegur. Hann var
sæmdur orðu heiðursfylkingarinnar frá 1870. Mun þetta alt
hafa átt sinn þátt í að vekja virðingu herréttarins fyrir hinum
aldna hermanni. Þegar Mata Hari stóð á hátindi frægðar
sinnar, varð Clunet ástfanginn af henni, og um eitt skeið höfðu
þau verið mjög kunnug. Þótt hann væri nú hálfáttræður, var
hann enn undir áhrifum þessarar gömlu kendar. Söguna uw
hið sorglega ástaræfintýri þeirra er að finna í bók eftir
Charles Hirsch. Er hinum aldna lögmanni og hinni göfugu
skapgerð hans Iýst þar af samúð og skilningi.
Herrétturinn kom saman í Assizes-dómsölunum. Forsætið
skipaði Sempron sveitarforingi, áður yfirmaður lífvarðarins.
Vfirheyrslur fóru fram fyrir lokuðum dyrum, og fengu engir
aðrir aðgang en meðlimir réttarins, sækjandi og verjandi, auk
liðsforingja eins og varðmannanna, sem fylgdu ákærðu, ásamt
vitnum þeim, sem stefnt hafði verið í máli hennar. Liðsfor-
inginn var Massard majór úr herforingjaráðinu, og honum
eigum vér að mestu leyti að þakka upplýsingarnar um réttar-
rannsóknina. Hann hefur lýst henni í bók sinni »Parísar-
njósnarar*, og er engin önnur áreiðanleg opinber skýrsla til
um það mál, enda munu frönsku yfirvöldin ekki hafa kaert
sig um að gera neitt uppskátt um það. Það er sameiginlegt
um leynilögreglu allra landa að halda starfsaðferðum sínum
leyndum. Auk þess voru svo margir málsmetandi menn flæktir
við leynibrellur og ástaræfintýri Mötu Hari, að réttinum mun
hafa þótt sanngjarnt, eftir ástæðum, að hlífa þeim við þeirri
vansæmd, sem opinber réttarrannsókn mundi hafa haft í för
með sér fyrir suma þeirra.
Fanginn fyrir herrétti.
Stóri salurinn, þar sem herrétturinn sat, var tómlegur, og
þögn grúfði yfir rykugum bekkjunum, sem rúmuðu fjölda áheyr-
enda. Virtist staður þessi undarlega fjarlægur skarkala heims-