Eimreiðin - 01.04.1931, Blaðsíða 70

174
RAUÐA DANZMÆRIN
eimreiðiN
>Rétturinn mun meta þessa staðhæfingu yðar eins og hún
á skilið*, svaraði Sempron sveitarforingi þuriega. >Þér viður-
kennið þá, að peningarnir komu frá yfirmanni þýzku njósn-
anna í HolIandi?«
»]á, peningarnir komu frá unnusta mínum í Hollandi, sem
borgaði skuld unnusta míns á Spáni, án þess að vita af því.4
Clunet lögmaður varð mjög sár yfir öllum þessum mót-
sögnum. Hvernig átti hann að koma yfirlýsingu hinnar ákærðu
um það, að von Kroon hefði greitt skuld sína með fé frá
stjórn sinni, heim við þá staðhæfingu ákærðu, að unnusti
hennar í Amsterdam hefði óafvitandi greitt fyrir atlot hennar
við starfsbróður hans á Spáni? Var nú gefið réttarhlé, og
reyndi gamli lögmaðurinn á meðan að komast að, hvernig
áheyrendur litu á mál ákærðu. en komst fljótt að raun um.
að útlitið var slæmt. Þegar Massard majór var beðinn um
að láta í ljósi álit sitt, svaraði hann: »Eg hygg, að hún sé
sek og að úti sé um hana«. En verjandi vildi ekki láta hug-
fallast. »Bíðið«, sagði hann — »bíðið, þangað til þér hafið
heyrt framburð vitna þeirra, sem ég mun leiða í málinu, oS
varnarræðu mína.«
Vitnaleiðslan.
Þegar rétturinn kom aftur saman til að hlýða á vörnina,
og Mötu Hari var sagt, að nokkrir hinna áhrifaríku vina
hennar væru mættir til að bera málstað hennar vitni, komst
hún öll á loft og tildraði sér mjög til, tók fram varasmyrsl
og andlitsfarða og smurði sig, þar sem hún sat framan við
dómgrindurnar, og tók brosandi við blómvendi, sem lögmað-
urinn rétti henni, fullur aðdáunar. Hún virtist glöð og vongóð-
Kassinn með súkkulaðinu, sem hún hafði áður forsmáð, var
aftur á lofti, og borðaði ákærða nú með beztu list.
Svo hófst vitnaleiðslan.
Fyrsta vitnið var Jules Cambon, skrifstofustjóri í utanríkis'
ráðuneytinu og fyrsti unnusti Mötu Hari eftir að hún kom
Parísar. Hann bar með sér öll einkenni hins fullkomna
stjórnarerindreka — háttprúður, öruggur í framkomu og snyrti'
menskan sjálf — en í þetta skifti var hann þó fram úr hóf*
vandræðalegur.