Eimreiðin - 01.01.1932, Qupperneq 34

22
HANNES HAFSTEIN
eimreiðin
leg ákæra. Ræðan var snild, þó að undirbúningurinn undir
hana væri enginn, og borin fram með þeim einkennilega
hljómfagra þunga raddarinnar, sem Hafstein var gæddur.
Hafi Danir verið fullir af háði áður, þá voru þeir nú fullif
af reiði.
Þeim íslendingum, sem þarna voru viðstaddir og ekki létu
teygjast út í neina geðshræringu, hlaut að vera það ljóst, að
með þessum ræðuhöldum gat verið stofnað til vandraeða-
og þó að leikurinn væri skemtilegur, þá var hann viðsjáll-
Þetta var á Estrups-árunum, og frelsið í Danmörku var
nokkuð takmarkað. M. a. var um þessar mundir birt sú fyrir'
skipun á Garði, að stúdentarnir mættu ekki stofna til neinna
fundarhalda, þar sem rædd væru stjórnmál eða trúarbrögð-
Enn einn íslenzki stúdentinn tók nú til máls og fékk hljóð-
Hann talaði í þá átt, sem Hafstein hafði ætlað að tala, °9
bar sáttarorð á milli. Hvorirtveggja virtust vel við una, °S
Garðprófastur, sem var viðstaddur, en hafði ekkert sagt, svar-
aði þeirri ræðu vingjarnlega og sleit samkomunni. En 1. óað
næsta mánaðar voru allir íslendingar boðnir í einum hóp
þess að veita Garðstyrknum viðtöku. Prófastur hélt þar raeðu
og lét þess getið, að ef þessi síðasta íslendings-ræða hefö1
ekki komið, mundi hafa verið tekið til alvarlegrar íhugunar
að vísa öllum íslendingum út af Garði.
Morguninn eftir þennan eftirminnilega Norðmannafag113
kom fram merkilegt dæmi um danskan drengskap. Ég var Þa
staddur inni hjá Hafstein, og mér er það mjög minnisst®
Þangað kemur þá inn danskur stúdent, sem hét Johan
sen. Enginn stúdent var meira virtur á Garði en hann, en a
varð hann ágætismaður, en skammlífur. Hann kvaðst konuun
í þeim erindum að fá hann til að gefa kost á sér sem kluk
araefni við næstu kosningu. Klukkarastaðan var mesta vir<5
ingastaðan með stúdentum á Garði. Sá, sem hana skipa *’
var sjálfkjörinn nefndaformaður og nokkurskonar allsheriar
fulltrúi Garðbúa. Hafstein rak í rogastanz. Hann átti yon a
alt öðru frá Dönum, eftir kvöldið á undan. Ottosen hafði ek 1
verið neitt kunnugur Hafstein, en hann virtist hafa orðið hug
fanginn af þessum tígulega, unga manni, sem staðið ha ^
hnarreistur í öldurótinu og látið storkunaryrðin streyma