Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 104

92
KREUTZER-SÓNATAN
eimreiðin
XVIII.
»Ég er orðinn nokkuð langorður*, tók hann aftur til máls,
»en það er engin furða. Ég hef velt mörgu fyrir mér og
hugsað margt upp á síðkasíið, og ég hef lært að skoða margt
í nýju ljósi, — og alt þetta vil ég gjarnan að þér fáið að
heyra*.
Niðurstaðan varð sú, að við fluttum inn til borgarinnar.
Þar veitist þeim lífið léttara, sem eru ógæfusamir. Það er
hægt að lifa hundrað ár í borg án þess að veita því eftir-
tekt, að maður sé dauður og rotnaður fyrir löngu. Þar hefur
maður ekki tíma til að hugsa um sjálfan sig. Þar fer tíminn
í að hugsa um viðskifti, skemtanir, heilsuna, listir, líðan barn-
anna og uppeldi. Svo þarf að fara í heimsóknir og taka a
móti gestum, sjá eða heyra »hann« eða »hana«, því í hverrr
stórborg eru jafnan að minsta kosti tveir til þrír heimsfrægir
á ferðinni í einu, sem maður getur ekki látið undir höfuð
leggjast að sjá eða heyra. Svo þarf náttúrlega að leita lækna
bæði fyrir sjálfan sig og börnin, og svo þarf að ráða kennara
og kenslukonur; á öllum sviðum þarf að taka þátt í lífinu,
þó að sjálft sé lífið svo tómlegt, — svo óendanlega tómlegt!
En kvölin af samlífi okkar varð ekki eins þungbær efttf
að við fluttumst til borgarinnar. Fyrst og fremst bauðst okkur
nú kærkomið tækifæri til að eyða löngum tíma í að búa uæ
okkur í nýju íbúðinni, og önnur afþreying varð okkur að
því að ferðast á milli heimila okkar í sveitinni og borginm-
fara út á sveitasetrið og svo aftur inn til borgarinnar -"
og endurtaka þessi ferðalög hvað eftir annað.
Þannig leið fyrsti veturinn án þess að nokkuð markvert
bæri til tíðinda. En þó gerðist þenna vetur sá atburður, sem
varð orsök alls þess, er síðar skeði, þó að ég þá ekki ga^'
honum neinn gaum eða teldi hann nokkru skifta.
Konan mín hafði orðið veik; læknarnir, þessir þorpararf
héldu því fram, að hún mætti ekki eiga fleiri börn og kendu
henni, hvernig hún ætti að verjast því. Mér fanst þetta ósvinna
og reyndi að koma í veg fyrir það, en hún tók þessu vel og
var ósveigjanleg. Ég lét undan, og með því höfðum við af-
máð það eina, sem hefði getað réttlætt ólifnað okkar. Við