Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 112

100
KREUTZER-SÓNATAN
eimreiðin
borðstofuna. Börnin eru þar fyrir. Lísa, sem er elst og nógu
gömul til að skilja hvað á gengur, horfir spyrjandi og alt
annað en vingjarnlega á mig. Teið er drukkið, án þess að
nokkur segi orð. Hún kemur ekki enn. Þannig líður alt
kvöldið. Blóð mitt ólgar. Tvær ólíkar tilfinningar berjast uw
í brjósti mér: gremjan yfir því, að hún kvelji mig og börnin
með fjarveru sinni, sem þó endi þannig, að hún komi heim
aftur — og óttinn við það, að hún komi ekki, en fari sér aö
voða. Mér lá við að fara og leita að henni. En hvert átti eg
að fara? Til systur hennar? Það hefði verið svo heimskulegt
að fara þangað að spyrjast fyrir um hana. Drottinn veri með
henni! Úr því hún endilega vill kvelja aðra, þá er bezt að
hún finni, hvað það gildir. Svo er það náttúrlega það, sem
hún er að bíða eftir: að maður komi og falli henni til fóta-
I næsta skifti verður hún svo ennþá verri. — En ef hun
skyldi nú ekki vera hjá systur sinni! Ef hún skyldi nú aetla
að fara sér að voða eða vera þegar búin að því!
Klukkan slær elleíu og hún slær tólf. Enn get ég ekki
fengið mig til að fara inn í svefnherbergið. Það er svo
heimskulegt að liggja þar einn og bíða. Eg legg mig heldur
ekki fyrir í skrifstofunni. Eg reyni að sökkva mér niður >
bréfaskriftir og lestur. En ég get hvorugt. Eg sit aleinn 1
skrifstofunni, kvíðinn og gramur — og hlusta. Klukkan slmr
þrjú, hún slær fjögur, og enn kemur hún ekki.
Undir morguninn sofna ég, en þegar ég vakna er hún o-
komin enn. Alt gengur ennþá sinn vanagang á heimilinu, en all>r
virðast milli steins og sleggju. Alstaðar mæti ég spyrjandi augna'
ráði, og allir virðast þegjandi ásaka mig fyrir, að ég eigi sök
á því, sem er að gerast. Og alt af heldur sama baráttan áfram
í brjósti mér milli reiðinnar yfir því, að hún sé aðeins að
kvelja mig, og kvíðans fyrir því, að eitthvert slys hafi hent hana.
Um klukkan ellefu kemur systir hennar með griðaboð, og
nú byrjar gamla sagan: »Henni líður hörmulega*. »Nú, hvernig
stendur á því? Það hefur ekkert komið fyrir«. Svo bæti ég
því við, að ég geti alls ekki umgengist hana lengur og hafi
ekki gert neitt á hluta hennar. »]æja, þetta getur ekki haldið
svona áfram«, segir systir hennar. — »Það er hennar sök, en
ekki mín«, svara ég. »Fyrsta skrefið til sátta verður hún að