Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 128

116
KREUTZER-SÓNATAN
eimreiðin
var létt í skapi, og ég hafði aldrei séð konuna mína eins og
hún var þetta kvöld: Þessi tindrandi augu, þessir alvarlegu
og svipmiklu andlitsdrættir meðan hún lék, og svo þessi al-
gera upplausn, þetta milda, sæla bros, sem lék um andlit
hennar, er leiknum var lokið! Þó að ekkert af þessu færi
fram hjá mér, lagði ég enga aðra meiningu í það en þá, að
henni hefði farið eins og mér þetta kvöld, að henni hefði
fundist hún öðlast nýja og áður óþekta andlega sjón.
Þannig lauk samkvæminu bæði vel og farsællega, og gest-
irnir fóru að tínast burt. Truchatschévski hafði heyrt og haft
orð á því áður um kvöldið, að ég ætlaði í ferðalag eftir tvo
daga og sagði við mig að skilnaði, að hann vonaði að hann
ætti eftir aðN vera hjá mér aftur annað jafn-skemtilegt kvöld,
næst þegar hann kæmi til Moskva. Af því dró ég þá ályktun,
að hann teldi alls ekki viðeigandi að koma á heimili mitt
meðan ég væri í burtu, og féll mér það auðvitað vel í geð-
Þar sem ég gat ekki verið kominn heim áður en hann færi>
voru heldur engar líkur til að við mundum hittast fyr en
hann kæmi næst til borgarinnar. I fyrsta skifti þrýsti ég nu
hönd hans hlýlega og uppgerðarlaust um leið og ég þakkaði
honum ánægjuna, sem ég hefði haft af heimsókn hans. Síðan
kvaddi hann konuna mína, og virtust mér kveðjur þeirra vera
mjög blátt áfram og eins og við átti. Alt hafði endað eins
ákjósanlega og framast var hægt að búast við, og bæði eS
og konan mín vorum mjög ánægð með samkvæmið.
(Framh.)