Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 101
ElMREIÐIN
Kreutzer-sónatan.
Eftir Leo Tolstoj.
[Framh.]
XVII.
Þannig liðu árin, og alt af ágerðist ósamlyndið, unz orðið
Va1, að fullum fjandskap. Það var alveg sama hvað konunni
'íiinni datt í hug að segja. Ég var fyrirfram ákveðinn í að
Vera á móti henni í öllu, og svo var um hana gagnvart mér.
^ður en liðin voru fjögur ár frá giftingu okkar var það orð-
lnn fastur ásetningur okkar beggja að vera aldrei sammála
Um nokkurn hlut, og um gagnkvæman skilning milli okkar
Var alls ekki að ræða. Við vorum meira að segja hætt að
omaka okkur á því að reyna að skýra málin hvort fyrir öðru.
^að var alveg sama um hvað við töluðum, — ekki sízt þegar
i’örnin voru viðstödd, — við urðum aldrei á sama máli. Að
bví er ég bezt man, voru skoðanir hennar ekki það frá-
krngðnar mínum, að ég hefði ekki vel getað sætt mig við
^ær, en hefði ég sætt mig þær, þá hefði ég látið undan henni,
°9 hvorugt okkar vildi láta undan hinu. Hún hefur vafalaust
ál>tið, að hún hefði jafnan rétt fyrir sér, alveg eins og ég áleit
>alnan, að rétturinn væri að sjálfsögðu mín megin.
Þegar við vorum tvö ein töluðumst við oft alls ekki við,
°9 ef við gerðum það, voru samræðurnar að jafnaði svo auð-
Vlrðilegar, að fremur hæfði dýrum en mönnum. Þær voru til
öæmis eitthvað á þessa leið: Hvað er klukkan? Það er víst
^minn háttatími. Hvað á að hafa til miðdegisverðar í dag?
Hvað eigum við að fara í dag? Hvað hefur blaðið að flytja
1 héttum? Það verður að sækja lækninn. Mascha hefur fengið
hálsbólgu.
En kæmi það fyrir, að samræðurnar færu eitthvað út fyrir
t'in hversdagslegustu efni, mátti búast við öllu illu. Okkur
9at Ient saman út af kaffinu, dúknum á borðinu, vagninum
útslætti í spilum — og við bárum hvort annað brigslum
nl af málum, sem í rauninni höfðu ekkert gildi fyrir hvorugt
^^líar. Hatur það, sem ég bar til hennar, var hræðilegt. Ég