Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 55
ElMREIÐIN
BINDING
43
lói beit á jaxlinn og roðnaði af gremju; hann langaði til að
'eSgja í Sigurð bónda og berja hann. Þetta var í augum ]óa
ósvífni, sem keyrði úr öllu hófi.
>]ú, ætli það ekki«, sagði ]ói og leit ólundarlega til hús-
bónda síns. Hann hafði ekki þrek í sér til að neita því, sem
hann var beðinn um. Það var orðið að ávana hjá honum að
9era alt að allra geði, neita aldrei neinni beiðni og samþykkja
a'h sem við hann var sagt. Hann hafði ekki hugmynd um hvað
sannfaering og því síður hvað viljaþrek var. Hann var orðinn
snildarlega vel tamið vinnudýr — vinnudýr eins og bændurnir
v'lja hafa áburðar- og vagnjálkana sína. Hann hvorki jós né
Pr)ónaði við svipuhöggin, heldur spenti alla vöðva til að vinna
^etur. f þetta skifti gerði hann það að vísu með ólund, en
^ann mátti til vanans vegna, því hann var orðinn of taminn
111 að geta brotið af sér hlekkina, sem fjötruðu hann.
~"n í sál hans gróf sig úlfúð, næstum hatur gegn Sigurði,
usbóndanum, sem hélt sál hans, líkama og velferð með
Iarngreipum harðstjórans. Það var hatur, sem að vísu rénaði
v'ð hvern munnbita, sem í hann var fleygt, en sem óx líka
v'ð hvert ónoiaorð og hvert kuldalegt augnatillit. En hatrið
naði aldrei að sjóða upp úr vegna vana-hlemmsins, sem
reiddur var yfir alt og útilokaði það, að hinn innri og sanni
J^ður kæmi í ljós, heldur ávalt yfirborðs-auðmýkt, breidd
læiu svikinnar einlægni.
Og
nú stóð ]ói á móanum í enn verra skapi en nokkru
®lnni áður og með lamaða fegurstu draumana, sem hann hafði
reYnit í Hfjnu til þessa. Hjartað í brjósti hans sló örara,
°n heyrði hjartsláttinn sjálfur, og gremjan óx jafnframt,
ni Sremja til neins sérstaks, heldur til alls og einskis; hann
V/d r
Srarnur við Sigurð fyrir að hafa beðið sig þessa, hann
Var sjálfum sér gramur, að hafa lofað aðstoð sinni, honum
9ramdist þýfið og bitleysið í ljánum, honum gramdist lífið f
ei d sinni, en þó allra mest að verða af því að hitta kaupa-
s°n.Una frá Geirólfsholti. Hann var órór, næstum friðlaus,
j-j1 lnn 1 andlitinu gaf illa líðan til kynna, og hann langaði
e,nskis frekar en óska sér hamslauss óveðurs, svo öll
æ m gegn-blotnuðu og ekkert gæti orðið úr bindingu; en
ann þorði ekki að óska slíks, því hann taldi víst, að það