Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 110

98
KREUTZER-SÓNATAN
eimreiðiN
komið fyrir. Aðalatriðið er, að sérhwer eiginmaður, sem lií|r
eins og ég lifði áður, verður að gera eitt af þrennu: að lifa
í saurlífi, skilja við konu sína eða svifta sjálfan sig eða hana
Iífi. Það er ekki um neinar aðrar leiðir að velja fyrir þann>
sem svo lifir, og það er fágæt undantekning, ef nokkrum
tekst að finna aðrar leiðir. Áður en ég lét til skarar skríða-
var ég oftar en einu sinni rétt kominn að því að fremja sjálfs -
morð, og einu sinni reyndi hún einnig að taka inn eitur.
XX.
»]á, það gerði hún reyndar, og það var ekki svo lönSu
áður en »slysið« vildi til. Það var nýkomið á eitt af þessum
vopnahléum, sem að jafnaði fylgdu eftir orusturnar. Einmitl
þegar ég ætla að fara að njóta friðarins og býst ekki við a
nein hætta sé í nánd, hefst einn góðan veðurdag deila nm
það, hvort hundur á hundasýningu einni hafi fengið veUV
launapening eða ekki. Ég held því fram að hundurinn ka 1
fengið peninginn. »Ekki verðlaunapening«, segir hún, »heldur
lofsamleg ummæli«. Deilan eykst orð af orði, og allskonar
útúrsnúningar og hnífilyrði ganga á víxl. »Það er gamla saS
an, svona ert þú alt af«. — »Þú hefur sjálf sagt . . •« * . ’
ég hef ekki sagt neitt*. — »Fer ég þá með lýgi?« Þann'S
er haldið áfram þangað til alt er komið í bál og bran ^
svo ég óttast að ég muni granda annaðhvort sjálfum m
eða henni. Ég reyni að gera alt til að hafa vald yfir sjálfuUl
mér, en reiðin fær yfirhöndina. Það fer eins fyrir andstm
ing mínum, eða jafnvel ver. Hún snýr með vilja út úr huer)
mínu orði og leggur skakka meiningu í alt, sem ég se^
Hvert hennar orð er eitri hlaðið, og alt sem hún heldur ^
geti sært mig, notar hún óspart og reynir að hitfa mig- P
sem ég er viðkvæmastur fyrir. Rimman harðnar eftir þul s
á líður. í geðofsa mínum skipa ég henni loks, með Þr ^
andi röddu, að halda sér saman, eða eitthvað í líkum ar,gn
Hún þýtur á fætur og ætlar að hlaupa inn í barnaherbergið- ^
ég vil ekki láta hana sleppa fyr en ég hef sannfæd
um, að hún hafi rangt fyrir sér. Ég gríp um úlnlið.henn^
og ætla að halda henni kyrri. Hún lætur sem ég hafi Sn
of fast og hrópar hástöfum: >Börn, faðir ykkar slær m>