Eimreiðin - 01.01.1932, Qupperneq 103

e>mreiðin
KREUTZER-SÓNATAN
91
hafa gefið þann úrskurð, að konan mín væri móðursjúk og
e9 sjálfur ekki heill á sinninu, og sennilega mundi hann hafa
tózt geta læknað okkur. En í raun og veru var ekkert að lækna.
Við lifðum í sífeldri þoku og sáum því ekki, hvernig ástatt
var í raun og veru fyrir okkur. Hefði ekki farið fyrir mér
eins og fór, mundi ég að líkindum hafa lifað áfram í sömu
Þokunni alt til dauðans, og á dauðastundinni mundi ég hafa
hwgsað sem svo, að ég hefði lifað nokkurnveginn lýtalausu
^fi. eða að minsta kosti ekki ver en aðrir. Ég hefði aldrei
^omið auga á það regindjúp lyga og lítilmensku, sem ég lifði
°9 hrærðist í, án þess að geta úr því komist. í rauninni vor-
Uln við ekkert annað en tveir samanhlekkjaðir galeiðuþrælar,
eem hötuðum hvort annað og reyndum á allan hátt að eitra lífið
"Vort fyrir öðru, þótt við létumst ekki sjá það. Þá vissi ég
ekki, að níutíu og níu af hverju hundraði hjónabanda í heim-
,num eru álíka kvalræði eins og okkar var.
Það er eftirtektarvert, að þegar foreldrunum hefur tekist
9era hvort annað leitt á lífinu, þá finst þeim það sjálfsagt
skilyrði fyrir farsælu uppeldi barnanna að flytja inn í borgirnar.
^ bessu kemur hin algenga flökku-náttúra í sveitafjölskyld-
um. Þeim finst endilega, að þær þurfi að flýja sveitina og
*Vija inn til borgarinnar.
Hér þagnaði hann stundarkorn, en rak um leið upp þetta
emkennilega hljóð, sem mér í fyrstu hafði fundist einna líkast
Samblandi af niðurbældum gráti og hlátri, en var nú einna
’kast hálf-kæfðum ekka.
*Hvað er klukkan?* spurði hann um leið og lestin hægði
a Ser og rendi inn á brautarstöð eina.
^g leit á úrið mitt. Klukkan var tvö.
*Þér eruð víst þreyttur?* spurði hann.
'Neic, svaraði ég, »en það er ekki ólíklegt, að þér séuð
°rðinn þreyttur*.
»Það er kveljandi hiti hér inni. Afsakið mig sem snöggvast.
9 fer út og fæ mér vatn að drekka*, sagði hann, um leið
°9 hann stóð á fætur og reikaði út úr klefanum.
Eg sat kyr á meðan og velti því fyrir mér, sem hann hafði
s VH mér frá, og svo niðursokkinn var ég í hugsanir mínar,
a° hann var kominn aftur, án þess ég hefði tekið eftir því.