Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 113
E'MREIÐIN
KREUTZER-SÓNATAN
101
ta^a, en ekki ég, En ef hún vill skilnað, þá getur hún fengið
hann«. Mágkona mín verður að fara við svo búið.
. E9 var nógu þrár til að segja, að ég mundi aldrei verða fyrri
sátta, en þegar mágkona mín var farin og ég sá veslings
^örnin hrædd og utan við sig og eins og þau vissu ekki hvað
ættu af sér að gera, inni í dagstofunni, fanst mér ég fús
W að láta undan. Mér fanst það þá, þótt ég vissi ekki hvernig
e9 ætti að haga mér við það . . . Ég fór að ganga um gólf
°9 reykti í sífellu. Með morgunverðinum drakk ég allmörg
9lös af víni og auk þess nokkra snafsa. Tókst mér þannig
^að, sem ég vildi: að fela fyrir sjálfum mér, hve slæma klípu
e9 var kominn í.
^lukkan var langt gengin þrjú, þegar hún kom sjálf.
mættumst, og hvorugt yrti á annað. Hún virtist hafa
þjáðst mikið og var alvarleg á svipinn. í því trausti, að hún
^efði séð að sér, byrjaði ég með því að segja, að hinar sí-
^eIdu ásakanir hennar hefðu komið mér í uppnám. Hún svar-
aði með alvöru- og hrygðarsvip, að hún væri ekki komin til
gefa skýringar, heldur til að sækja börnin, þar sem við
9ætum ómögulega lifað saman áfram. Ég tek að skýra fyrir
^nni, að hún hafi átt upptökin. Hún setur upp hörkusvip og
Se9ir hátíðlega: »Hættu, eða þú skalt fá að iðrast orða þinna«.
E9 segist ekki þola leikaraskap. Hún æpir hástöfum, segir
e>tthvað, sem ég ekki fæ greint, hleypur inn í herbergi sitt
°9 aflæsir. Ég lem á hurðina, en fæ ekkert svar. í illu skapi
^er ég mína leið. Að hálftíma liðnum kemur Lísa æðandi inn
°9 er grátandi. »Hvað gengur á? Er nokkuð að?« — »Það
er svo hljótt inni hjá mömmu*. Við flýtum okkur af stað. Ég
hristi vængjahurðina af öllu afli. Hún lætur undan, og báðir
dyravængirnir opnast upp á gátt. Ég geng að rúminu. Konan
m'n liggur þar í nærfötum með reimastígvél á fótunum. Það
^er illa um hana. Á náttborðinu við hliðina á rúminu stendur
tórnt glas með árituninni »Morfín«. Okkur tekst að lífga hana
v'ð. Alt endar að lokum í gráti og einskonar sættum. í raun
°9 veru sættumst við þó alls ekki, því þessi síðasta senna hafði
enn aukið á það hatur, sem jafnan var fyrir, og kvalirnar, sem
Ser>nan hafði valdið og við kendum hvort öðru um, settust
í okkur til viðbótar því, sem fyrir var. En einhvern enda