Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 65

E'MREIÐIN
FYRIR SEXTÍU OQ S]Ö ÁRUM
53
bannig, að alt var samfelt og vatnshelt. Lipra, sortulingslitaða
Sauðskinnsskó, brydda, með útsaumuðum illeppum, hafði ég á
^tum innan undir skinnsokkunum, er náðu upp að hné.
^lókahattur var höfuðfatið. Á Upphéraði sáust tæplega um
j3®!- mundir sjóhattar né olíuborin hlífðarföt. Af þessari lýs-
In9u minni má skiljast, að öll klæði mín voru heimaunnin,
nenia hálsklúturinn, hatturinn og skyrtuléreftið. Faðir minn óf
v°ðirnar, móðir mín réði litum, sneið og saumaði; hún lagði
°9 venjulega upp í vefina, sem kallað var, bæði heima og
stundum fyrir nágrannana.
Til reiðar var mér fenginn bleikur hestur tvítugur; hafði
móður minni verið gefinn hann ungri, er hún var enn hjá
^ður sínum, Hallgrími Ásmundssyni hreppstjóra á Stóra-
andfelli í Skriðdal. Hafði Bleikur þessi verið reiðhestur
9°ður, fjörmikill, harðskeyttur og nokkuð hrekkjóttur, en nú
!®k'nn að setjast og þó enn fær í flestan sjó. Faðir minn
e^h mér hnakk frá Guðmundi Einarssyni í Flögu í Skrið-
dai
snjöllum söðlasmið. Lék það orð á, að aldrei meiddu
nakkar eftir þann mann; auk þess voru þeir fríðir sýnum,
^ svo mætti að orði komast. Get ég þessa hér um hest og
nakk fyrir þá sök, að hvorttveggja kemur við sögu síðar.
Nú skyidi ferðin hafin. Var í mér nokkur geigur, ekki fyrir
a sök, að ég kviði langferðalaginu, heldur var hitt, að ég
l'sndi hornauga til latínuskólans; bjóst ekki við jafnfrjálsu
,.’ Þai'i né að ég mundi standa mig jafnvei þar eins og við
’ndurnar og hestana, orfið og hrífuna á Brekku.
^ ^okkrum dögum áður en lagt skyldi af stað, sendi föður-
^oðir minn, síra Sigurður prófastur, okkur félögum orð um
. ^oma til móts við sig liltekinn dag að kvöldi á insta bæ
sVðra botni Fljótsdals, Þorgerðarstöðum.
arf ekki þess að geta, að skilnaðurinn við ástríka foreldra
°9 fagrar æskustöðvar var allsár, þó bætti úr, að við áttum
, ’ aö síra Sigurður og Andrés Kjerúlf yrðu förunautar
ar og ieiðbeinendur fyrstu áfangana.
'Ö hittumst á tilsettum tíma á Þorgerðarstöðum og nátt-
t/- ^ar, en árla næsta morgun kvaddi síra Sigurður okkur
\j arar> stefndi þvert yfir dalinn og upp fjallið sunnanmegin.
ar t>á sýnt sem okkur hafði grunað, að hann mundi ekki