Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 119

E'MRE1ÐIN
KREUTZER-SÓNATAN
107
• • • fyrst hann, svo hún . . . Ég legg við hlustirnar, en get
ekki greint orðaskil. Það er ljóst, að tónarnir frá slaghörp-
unni eiga ekki að vera til annars en að koma í veg fyrir að
samtal þeirra heyrist, eða jafnvel kossahljóðið ... 0, guð
niinn góður! í brjósti mér hömuðust óstjórnlegar kendir!
Hræðilegar myndir svifu fyrir hugskotssjónum mínum! Það
fer enn hrollur um mig, þegar ég minnist þessarar stundar!
Hjartað herptist saman og staðnæmdist sem snöggvast í brjósti
mer. en tók svo að lemjast eins og klukkukólfur. Eins og
af, þegar eitthvað óþægilegt setur mann úr jafnvægi, var
bað fyrsta, sem ég fann til, meðaumkvun með sjálfum mér.
viðurvist sjálfra barnanna, — og barnfóstrunnar!< hugsaði
e9 og hlýt að hafa verið hræðilegur ásýndum, því Lísa horfði
á mig óttaslegin. »Hvað á ég nú að gera?« spurði ég sjálfan
mr9- »Á ég að fara inn? Ég get það ekki. Guð má vita
hvað ég kann að gera! En ég get heldur ekki farið við svo
búiðc, Á meðan ég stóð svona á báðum áttum, horfði barn-
hfetran á mig, eins og hún skildi, hvað væri að. »Nei, ég
9et ekki annað en farið inn«, sagði ég svo við sjálfan mig,
°9 þreif opna hurðina inn í salinn upp á gátt. Ég sá, að það
Var hann, sem sat við hljóðfærið og lék arpeggio með löng-
Utn> hvítum sveigjumiklum fingrunum, en hún stóð og hall-
aðist upp að hljóðfærinu, með opið nótnahefti fyrir framan
si9- Hún tók fyr eftir mér eða heyrði mig koma — og leit
UPP- Ég gat ekki séð hvort hún varð hrædd og leyndi því
eða hvort hún varð alls ekki hrædd. Ég sá einungis, að henni
hfá ekki það minsta né heldur færði hún sig frá. Hún roðn-
aði aðeins og þó ekki fyr en eftir á.
*Það var gott, að þú komst. Við höfum ekki ennþá getað
h°mið okkur saman um hvað við eigum að spila á sunnu-
'Hginn*, sagði hún í þeim róm, sem hún hefði aldrei reynt
a^ beita, ef við hefðum verið tvö ein. Bæði þetta og það, að
bun sagði »við« um sig og hann, gerði mig enn æstari. Eg
reYndi þó að stilla mig eins og ég gat og heilsaði honum
k°9ull. Hann þrýsti hönd minni og fór undir eins að skýra
mer frá því, með hæðnisbrosi á vörum að því er ég fékk
bezt séð, að hann hefði komið með nokkur lög, sem hann
bafði hugsað sér að þau skyldu æfa fyrir sunnudaginn, en