Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 66

54 FVRIR SEXTÍU OG S]Ö ÁRUM eimREIÐIN
ætla sér að fara með okkur alfaraleið fyrsta sprettinn. Stefndi
hann nú suður öræfi, um Sviðinhornahraun, fram hjá Kelduár-
drögum, með Vatnajökul á hægri hönd, en Þrándarjökul til
vinstri, og það svo nærri honum, að við riðum á hjarni v>ð
rætur hans æði spöl; var þá allskamt í Geithellnadalsbotn-
Veðrið var skínandi gott, sólskin og logn. Var okkur nýnaemi
að litast þar um á öræfunum milli jöklanna; Vatnajökuls-
brún, afarlöng og grettin, til annarar handar, en litlu jökl-
arnir tveir, Þrándarjökull og Hofsjökull, með tiltölulega Hdu
millibili, til hinnar handar. Síðan var haldið niður í Geit'
hellnadal inst og út hann, þar til er Hofsháls tók við; var
nokkuð rökkvað, er við fórum yfir hann og ofan í Hofsdal.
héldum svo sem leið liggur út dalinn að Hofi í Álftafirð'-
Var þá orðið alldimt, en náðum þó háttum. Viðtökurnar
hjá síra Þórarni Erlendssyni hinum gamla og konu hans voru
hinar ljúfustu og beztu. Þótti mér þessi fyrsti áfangi hinn merki'
legasti. Mundi engum þá hafa hugkvæmst öðrum en fÖður-
bróður mínum að fara með okkur þessa leið, bak við Skrið'
dal og alla suðurfirði, frá Reyðarfirði og suður í Álftafjörð-
Hefðum við farið venjulega leið, mundu áfangarnir hafa orðið
tveir, eins og vegum var þá háttað. Að brjóta sér veg Þar
sem enginn var fyrir, var að skapi föðurbróður míns. ^ar
hann hrifinn af hinni stórfenglegu tign og fjölbreytni óbyð^
anna, öræfanna, jöklanna; heyrði ég hann harma það> a
engir innlendra manna skyldu hafa orðið til að halda áfrairl
starfi Björns Gunnlaugssonar hins spaka og skáldsins ljú^’
Jónasar Hallgrímssonar. Hafði hann á stúdentsárum sínum fer^
ast með Birni og síðar með Schytte, dönskum náttúrufr®
ing, og var því í þá daga, er hér greinir, flestum kunnugr'
óbygðum landsins, er hann unni af heilum hug.
Vík ég þá aftur að ferðasögunni. Á Hofi varð síra S>8
urður eftir og hóf þar kirkjuskoðun og ætlaði að halda henUj
áfram norður eftir prófastsdæminu, en Andrés bjóst enn
ferðar með okkur. Um Ieið og ég kvaddi föðurbróður mir>n’
nokkuð dapur í bragði, dró hann stórt skjal upp úr vasa siu
um, rétti mér og sagði, að ég skyldi kynna mér inniha
sem bezt og hafa skjalið jafnan við hendina. Var þar .
leiðinni allítarlega frá Hornafirði til Reykjavíkur; lagt n'^ur