Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 121

EIMREIÐI f
KREUTZER-SONATAN
109
^yra með mikilli kurteisi. — Hví skyldi ekki fylgja þeim manni
111 dyra, sem kominn er til að tortíma hamingju heimilisins!
Loks þrýsti ég mjúkri, hvítri hönd hans til kveðju, með stakri
ástúð.
XXII.
Eg talaði ekki orð við hana allan daginn. Ég gat það alls
®kki. Nærvera hennar gerði það að verkum, að hatrið ólgaði
1 ®ðum mér, svo ég óttaðist að ég mundi ekki geta haft
s|lórn á sjálfum mér. Ég þurfti að fara að heiman í næstu
v‘ku til þess að stjórna einu af héraðsþingunum, og undir
korðum spurði hún mig, í viðurvist barnanna, hvenær ég
^yndi leggja af stað. Ég sagði henni það. Hún spurði þá,
kvort það væri ekki eitthvað, sem ég þyrfti til ferðarinnar.
svaraði ég alls ekki og talaði ekki orð við hana meðan
borðuðum miðdegisverðinn né heldur eftir að staðið var upp
ra borðum, enda fór ég þá undir eins inn í skrifstofu mína.
Épp á síðkastið var hún alveg hætt að koma inn í her-
er9i mitt, og eins að máltíðunum loknum. Ég hafði fleygt
í legubekk og var í illu skapi. Þá heyri ég fótatak, sem
e9 kannaðist vel við. Alt í einu grípur mig sú örvita hugsun,
að
fel;
nú komi hún til mín, líkt eins og kona Úría, til þess að
a synd sína, og ég hlusta og heyri hvernig fótatakið færist
n®r. »£f f„fn kernur) er grunur minn réttur. Svona er þá
°*ið . . .< Hatrið gerir mig óðan. Fótatakið færist nær og
n®r- Skyldi hún virkilega ekki ganga fram hjá dyrunum og
yera á leiðinni inn í salinn? Nei, dyrnar opnast. Það marrar
1 kjörunum. Og þarna stendur hún frammi fyrir mér fögur,
9ule9 og beinvaxin, með óttasvip, en þó eins og hún viiji
®®ttast vjð
mig, reyni að dylja óttann, þó að hún fái ekki
uhst fyrir mér. Ég hafði setið og haldið niðri í mér andan-
Hj11 af eftirvæntingu. Mér liggur við köfnun, en án þess að
. a af henni gríp ég til vindlingaveskis míns og kveiki mér
1 vlndlingi.
litla11^5 er nú að? Ég kom til þess að setjast hjá þér dá-
a stund, og þá ferð þú að reykjaU sagði hún, um leið og
Un settist við hlið mér á legubekknum og bjóst til að halla
Ser að mér.