Eimreiðin - 01.05.1970, Side 9
bókmenntirnar og þjóðfélagið
73
Við lifum á öld tækni — ef til vill réttara að segja: hraðvaxandi
tækni, — og kostum nú kapps um að komast sem næst því að
verða jafnokar annarra vestrænna Evrópuþjóða í þeim efnum.
Við leggjum þegar mikið fé í menntun þeirra manna, sem eiga
að; verða forystumenn í efnahagslegri og tæknilegri sókn okkar
til jafns við þjóðir, sem hófu sína tæknilegu sókn fyrir heilli öld,
meðan allt var hér í sömu skorðum og í árdaga hins íslenzka
þjóðfélags — eða raunar lakari, þar eð landið hafði verið rán-
yrkjað og eldur úr iðrum þess spillt því. Einhver hinn helzti stjórn-
málalegur forystumaður okkar um framkvæmdir, maður, sem lét
þar standa hendur fram úr ermum jafnframt því, sem hann sá
það í hillingum, er ýmist hefur þegar orðið að veruleika eða við
keppum nú að, sagði svo í ljóði:
„Að komast sem fyrst og að komast sem lengst,
er kapp þess, sem langt á að fara.
Vort orðtak er fram!
hver sem undir það gengst
mun aldregi skeiðfærið spara.
Og færið er hér
og óvíst er
nær annan eins skeiðvöll fáum vér.“
Vissulega megum við taka okkur þessi orð í munn. Við sárþurf-
um að komast sem fyrst og komast sem lengst, því víst er hún löng
leiðin í þó ekki sé nema viðunandi áfangastað — og sannarlega er
það óvíst, að við fáum annan eins skeiðvöll og nú blasir við okkur.
Það sæti því ekki á mér, sem hef þó nokkuð um dagana komið nærri
störfum til framdráttar íslenzku atvinnulífi og fengið að; sjá og
reyna, hver hörmung fylgir skorti á úrræðum til úrbóta, að ger-
ast í ræðu eða riti dragbítur á því mikla og óendanlega mikilvæga
starfi, sem nú er hafið fyrir nýskipan íslenzks atvinnulífs og mark-
aðsöflunar.
En þjóðin verður þó að gjalda varhuga við að ofurselja sig
tölvum, rafmagni og hveraorku. Hún verður ævinlega að eiga
sér menningarlegan metnað og ávallt sækja fram með það markmið
fyrir augum, að allar framkvæmdir, öll virkjun þeirra möguleika,
sem landið, vötnin og sjórinn hafa upp á að bjóða stefni ekki ein-
ungis að því að skapa hér svokallað velferðarþjóðfélag, þar sem