Eimreiðin - 01.05.1970, Qupperneq 32

96
EIMREIÐIN
ana og sezt gegnt honum við
borðið.
— Húsbóndi þinn er að flytja
í nýja húsið uppi á hæðinni.
- Já-
— I kvöld er veizla. . . . Var
þér boðið?
— Nei.
— Auðvitað ekki, segir hún.
— Hvað áttu við með — auð-
vitað ekki —? spyr hann úfinn
og lítur upp úr blaðinu.
— Ekkert. . . . Fyrirgefðu?
Hún stendur á fætur, gengur til
hans og leggur hendurnar um
hálsinn á honum.
— Uh . . . , segir hann og lít-
ur ekki upp.
— Þetta gerir lieldur ekkert
til, ég hefði ekki getað farið með
þér.
— Hvað áttu við?
— O, þú veizt það kjáninn
minn. Kvenfólk, sem ekki á hár-
kullu fer ekki fyrirvaralaust í
veizlur. Hún segir þetta blíð-
lega, en með broddi.
— Hættu þessum meiningum.
Röddin er hvöss, þegar hann
stendur á fætur og ýtir frá sér
kaffibollanum, svo að slettist á
borðið.
— Fyrirgefðu, segir hún og
lieldur í hann. Hann slítur sig
af henni og fer. Svo koma tárin
eitt af öðru og falla á dökkan
gólfdúkinn. Hún rennir fætin-
um yfir þau og sækir þurrkuna.
Moldvarpan er að ljúka
skurðinum. Sólin er lækkandi á
loftinu og höfðinginn, sem nú
hefur lokið við undirbúnino-
O
kvöldsins situr úti á svölunum í
síðdegissólinni, snýr glasi í
hendi sér og horfir á ljósbrotin.
Moldvarpan leggur símastreng-
inn í þráðbeinan skurðinn. Þá
er ekkert eftir nema moka yfir.
Þegar hann hefur fullvissað sig
um að skurðurinn 02: strengur-
o o
inn eru óaðfinnanlegir, rennur
bíll að húsinu. Símaverkfræð-
ingurinn og verkstjórinn birtast.
Þeir eru þögulir og þungbúnir.
Moldvörpunni kólnar á hönd-
unum og hann snýr þeim á
spaðanum. Skyldi eitthvað vera
að? Þeir ganga fram á skurð-
barminn og líta niður á streng-
inn.
— Hvað er að? Moldvarpan
hugsar þetta og tvístígur, lítur
niður í skurðinn, virðir fyrir sér
rennslétta, lóðrétta bakkana og
strenginn, sem liggur nákvæm-
lega eftir miðju skurðarins.
— Kannski skurðurinn mætti
vera dýpri? stynur hann upp. —
Þögn — Er hann heldur víður?
— Hann er vitlaus, segir verk-
fræðingurinn. Svarið er snöggt.
— Nei, hann er beinn. Mold-
varpan er ákveðinn. Ég gref
beint. Öll orka hans og vilja-
festa er í orðunum.
— Hver neitar því? spyr verk-
fræðingurinn góðlátlega. Skurð-