Eimreiðin - 01.05.1970, Qupperneq 37

ÍSLENZKUR SMÁRI
101
Höfðinginn gengur milli
manna og segir vel valin orð.
Hann snýr glasinu í hendinni og
horfir í vökvann meðan hann
formar setningar, þannig mót-
uðust þær skýrast.
Á neðsta palli situr tengda-
dóttir hans og horfist í augu við
framúrstefnumanninn, sem
teiknaði húsið. Hann horfir yfir
glasbarminn og rennir til tung-
unni. Hún horfir á móti.
— Hvernig lízt þér á húsið?
spyr hann.
— Ég veit ekki, segir hún. . . .
Ég er vönust að þekka herberg-
in.
— Hús eru ekki klefar fyrir
fólk. Hús á að vera vistarvera,
sem er hlýleg og mjúk, en einnig
gróf og óhefluð, segir hann. Hús
á að vera smækkuð rnynd af
þjóðfélaginu.
— Hvað áttu við? spyr hún
áhugasöm.
— í húsi þarf hver einstakl-
ingur að eiga sitt þrep, til þess
að geta lið,ið vel. Þeir, sem efstir
vilja sitja, eiga að njóta þess og
vera þar. Hann hreyfir höfuðið
í átt til konu skrifstofumanns-
ins og frúarinnar, jrar sem þær
sjást vfir einn hálfa vegginn upp
undir lofti. Þeir sem þrá upp-
hefð, byrja neðst á morgnana og
velja sér hærri þrep, er líða tek-
ur á daginn. Aðrir vilja halda
undan brekkunni. Skilurðu? . . .
Hún kinkar kolli.
— Þeir sem efst sitja liði illa
á jarðhæð.
— Áttu við tengdamóður
mína? spyr hún spotzk.
— Hver velur lienni sæti?
spyr hann. Þau horfast í augu.
— Hvað um tengdaföður
minn?
— Hann rápar og masar, get-
ur sofið hvar sem er og hvernig
sem er. Hann hefur sálarlega
breidd. . . . Hann gæti sofið í
kassa og þarf ekki svona hús.
Bak við einhvern vegginn er
leikið fyrir dansi. Hann býður
henni upp.
— Eigum við að dansa hér . . .
neðst? spvr hún kímin.
— ]á, jrví ekki það?
Hún litast um, fáir sjást. Fólk
hverfur fyrir hálfa veggi og
kemur í ljós á öðrum hæðum.
Hann heldur henni þétt að
sér í dansinum og þau vagga í
takt. Gólfið er ójafnt og tær
þeirra rekast í, en þau eru tvö
við að verjast falli.
— Er þetta framúrstefnudans,
segir hún og tístir af hlátri. Er
hann í samræmi við húsið?
— Hann er eins og húsið og
þjónar mannlegu eðli. Hann
þrýstir henni snöggt að sér, en
gefur síðan eftir. Hún hlær lágt
og stríðnislega.
— Hvar er maðurinn? hvíslar
hann og varirnar nálgast eyra
hennar.
— Úti, að læra. Hún hættir að
flmtsbókasafnid
á flhureyri