Eimreiðin - 01.05.1970, Qupperneq 38

102
EIMREIÐIN
hlæja og reynir að losa tök hans.
Hann hringir heim á morgun,
þá verða þeir búnir að leggja
inn símann. Hann ætlaði að
hringja í kvöld, en . . . Mér lík-
ar ekki hvernig þú heldur utan
um mig.
— Þú ert hættuleg, segir hann
og herðir tökin.
— Ekki finn ég að þú sért
hræddur, segir hún og streitist á
móti.
— Þú vekur árásarhvöt og allri
hræðslu fylgir árásarhvöt. Þess
vegna kvænast rnenn fögrurn
konum. Þeir óttast áhrif þeirra
á líf sitt, hættulega keppinauta
og . . .
— Láttu ekki svona, segir hún
afundin.
— Þú ert fögur, þú ert hættu-
leg. Hann beygir sig yfir hana.
Þú ert . . .
— Hægan karl minn, segir
hún ofsalega og slítur sig af hon-
um. Ég er ekki tveggja manna
far. Hún stikar upp á næstu hæð
og hverfur. Hann sezt og sýpur
á glasinu, rennir tungunni eftir
barminum, svo hvarfla augu
hans þangað, sem hún hafði set-
ið og bros færist yfir andlitið.
Stjörnuhæð er hljóð, nema
hvað frá húsi höfðingjans berast
tónar og veizluglaumur. ITti á
lóðinni stendur maður með
skóflu. Hann ltikar, en stingur
síðan skóflunni í moldina og
mokar. Gulleita birtu leggur frá
opnum svaladyrum höfðingjans
og fellur á manninn, sem hand-
leikur skófluna af listfengi van-
ans. Moldarhaugurinn stækkar
ört. Maðurinn fer hamförum,
skóflan rekst í stein og svo kveð-
ur við hátt. Nú er ekki horft x
eggina.
— Jæja, karlinn! . . . Þá erum
við báðir mættir, segir mold-
varpan og beygir sig niður að
holunni . . . Hélztu kannski að
ég myndi iáta þig í friði? Hann
tautar þetta og skefur moldina
af steininum. — Mér datt það
reyndar í hug, en svo áttaði ég
mig. — Moldvarpan hugsar,
karl minn. — Þú ert hættulegur
óvinur. ... — \:eiztu það? . . .
Þú gætir kostað mig heimilið,
hamingjuna og heiður minn. —
Heyrirðu það, karl minn? . . .
Heiður minn líka. . . . Þér þýð-
ir ekkert að látast vei'a sakleysið
sjálft, ég þekki þig og þína. Þið
látist vei'a saklausir, en í vetrar-
myrkri og frostum látið þið ná-
gTannana lyfta ykkur liærra og
hærra, sagið og nuddið all, sem
ykkur snertir, skemmið og meið-
ið. . . . Bælið vkkar fyllist af
þeim sem undir verða og á þeim
liggið þið til næsta vetiar. Þann-
ig hækkið þið og hækkið þar til
gljáandi skallinn kemur upp úr
jarðskorpunni. — }á, karl minn!
mér er svo sem sama þó að þú
komist ofan á og njótir þess, en