Eimreiðin - 01.05.1970, Page 44

108
EIMREIÐIN
hjóna. Á Borgunarhólmi opnað-
ist nýr heimur, sem í flestu var
ólíkur því umhverfi, sem fjöl-
skyldan liafði lifað í í Kaup-
mannahöfn. En lífsbaráttan var
hörð og eftir því sem börnin
komust á legg, þurftu þau að
leggja fram krafta sína til þess
að létta undir með foreldrunum.
Martin hóf á barnsaldri að starfa
með föður sínum við múrvinn-
una, en skömmu eftir ferming-
una var hann ráðinn á stóran bu-
garð þar á eynni, við fjárgæzlu og
önnur tilheyrandi störf. Var hon-
um ofviða stritið á þessum bú-
garði og þegar árið var liðið,
hvarf hann á braut og hélt til
kaupstaðarins Rönne. Þar komst
hann að sem skósmíðanemi, lauk
þar námi í iðninni og vann síð-
an hálft annað ár sem skósmið-
ur. En inniveran og þetta starf
átti ekki við hann til lengdar,
svo að hann hélt til heimastöðva
sinna og tók aftur til við múr-
vinnuna.
Martin hafði á þessum árum
hugleitt margt um tilveruna og
afstöðu einstaklinganna til sam-
félagsins, en var á reiki og hafði
hvergi fundið fast undir fóturn
í þessum efnum. Þá kom fyrir at-
vik, sem gjörbreytti viðhorfum
hans og veitti honum staðfasta
hugsun og hugsjón, sem hann
þjónaði síðan allt líf sitt.
Hann hafði verið við kirkju-
bygginguna á eynni og verka-
mennirnir voru að hverfa á brott
að verki loknu. — Þegar ég var
búinn að taka saman pjönkur
mínar og var að leggja af stað,
segir hann í endurminningum
sínum, — gekk verkstjórinn í
veg fyrir mig. Það átti að láta
mislitar rúður í kórgluggana, en
hvorki á Borgundarhólmi sjálf-
um né fyrir handan varð fund-
inn kunnáttumaður, er þetta
gæti unnið, svo að til verksins
liafði orðið að ráða glermeistara
frá Berlín. Nú var hann kom-
inn, en enginn skildi orð af því,
sem hann sagði. Ég var því ráð-
inn honum til aðstoðar og til að
vera túlkur milli lians og verk-
stjórans.
Verkið var létt og löðurmann-
legt. Ég sat á neðsta altarisþrep-
inu og horfði á hann aðdáunar-
augum, rétti honum öðru hverju
verkfæri, sem hann þurfti á að
halda, eða skrapp út í kaupfélag
eftir öli lianda honurn að drekka.
Hann skar glerið í smábúta og
greypti þá í blýumgjörð, en
stundum stóð liann uppi í háurn
stiga og bjástraði við, svo að svit-
inn bogaði af honum. Á meðan
var hann að rausa við mig, pré-
dika fyrir mér sósíalisma, blístra
alþjóðasöng verkamanna og
drekka öl. Þetta voru fyrstu
kynni mín af því Þýzkalandi,
sem síðar varð mér annað heima-
land um langt skeið. Og þau
kynni hefðu ekki getað orðið