Eimreiðin - 01.05.1970, Qupperneq 57

AFREKSVERK
121
í forspjalli sínu kemst Guðmundur þannig að orði um þýðing-
una:
„Um þá tilraun, sem hér er gerð til þess að snúa á okkar tungu
tólf af hinum hundrað| kviðum Gleðileiksins, væri kannski bezt
að þýðandinn segði sem fæst, en beiddist í þess stað einfaldlega af-
sökunar. Slíkt væri þó hálfvegis halaklippt, en hitt sanni nær að
hann beiddist þess að á þetta væri litið sem lauslega þýðingu, en
undir þann skjöld hefur margur skotið sér. Nema hvað, — ég sneri
þessum kviðum sem bezt ég gat, undir þeim kringumstæðum, sem
ekki varð breytt. Ég hafði fyrir mörgum árum fiktað við að
snúa XXX. kviðu Hreinsunareldsins, aðallega til þess að „troða
mér inn" í verkið, reyna að nálgast það með því að tileinka mér
einhvern lítinn hluta þess. Ég veit nú að sú kviða er „lausast
þýdd“ allra þeirra, er hér birtast, en samt breytti ég henni lítið
sem ekkert bæði vegna þess að hún hafði komið fyrir almennings-
sjónir í víðlesnu blaði og tímariti, og svo vegna hins, að oft fer
svo við slíkar tilraunir að eitt tapast þegar annað vinnst. Þó undar-
legt megi virðast fékk ég hennar vegna ekki svo fá elsknleg bréf,
þar sem á mig var skorað að gera hér meira að. Nú vissi enginn
betur en ég, að mig skorti býsna rnargt, sem teljast máttu undir-
stöðuatriði slíkra hluta, meðal annars var ég ekki læs á frummál
verksins, — og er seint upp að( telja sínar eigin vantanir. Hitt vissi
ég líka að, auðvelt mundi að fá í hendur þýðingar á Gleðileiknum
á þeim málum, sem ég var eitthvað stautfær á, og satt að segja
bárust mér þær án allrar fyrirhafnar. F.ru hér notaðar, og jafnan
bornar saman, þrár slíkar: ensk þýðing í óbundnu máli, sem margir
hafa unnið að og virðist mjög til hennar vandað. Hún er gefin út
af J. M. Dent and Sons, London. Er hún með frumtexta og hefur
kornið út milli tíu og tuttugu sinnum. Þá hafði ég einnig í hönd-
um hina góðkunnn dönsku þýðingu Molbechs, þar sem bragar-
hætti frumverksins er haldið til fullnustu, og loks hafði ég enska
þýðingu, gerða af Dorothy L. Sayers, þar sem þríhenduformið er
að vísu notað, en rímað á eins atkvæðis orð, nema þá örsjaldan að
annað þykir betur liggja við. Ég get ekki neitað því að þríhendu-
formið, hin samslungna bragflétta kviðuna á enda, skapar þungan
róður. Rímorðin, tveggja samstafa og alltaf þrjú, leiða mann í þá
freisni að nota orð, sem maður annars vildi gjarna losna við, en
notar samt, ef þau gefa manni betra færi síðar meir. Önnur, sem
eru góð og gegn í sjálfu sér, hættir manni við að nota oftar en