Eimreiðin - 01.05.1970, Síða 64

128
EIMREIÐIN
taka hér upp tilvitnanir í hana. En svo glæsileg er lýsing þýðand-
ans á Beatrice, er hún stígur fram á sjónarsviðið, að mörgum les-
anda mun áreiðanlega í minni festast.
Hins vegar eru upphafserindin í I. kviðu úr Paradísarljóðunum
ágæt dæmi þess, hve prýðisvel Guðmundi tekst ósjaldan þýðingin
á þeirn köflum verksins, þar sem þyngst er fyrir fæti um kjarnmikla
hugsun og Jteimspekilega. Og eftir nákvæman samanburð, fæ ég
ekki betur séð, en að mn sumt taki ofangreind Jrýðing fram hinni
ensku fyrirmynd, sem ég liefi Jraft fyrir mér, og mætti nefna Jress
fleiri dæmi úr úrvalskvið;unum í bók hans.
Sjálfur fer hann þessum orðum um Jrýðingu sína í lieild í for-
spjalli sínu:
„Ekki Jrarf að taka frarn að rángþýðingar eru ekki viljandi gerð-
ar og vonandi að þær séu lrvorki svo miklar né nrargar að verulega
skipti nráli. Þar sem eittlrvað bar á milli í Jreinr þrenrur útgáfunr,
sem ég lrafði undir höndum, en það var með ólíkindunr lítið, Jrá
lrallaði ég mér lrelzt að hinni, sem ekki var ríminu lráð;. En eins og
áður segir, Jrá lrerðir rímfléttan að nranni þröngan stakk, — og gæti
hin ýtrasta nákvæmni pínt sinn trúa Jrjón niður í Jrá lágkúru, senr
ekki fyrirgefst og ekki er Dante samboðin."
Eftir Jrann nákvæma samanburð, sem ég lrefi gert á þýðingu Guð-
mundar og einni aðaljrýðingunni ensku, sem hann fór eftir, og nreð
lrliðsjón af öðrum enskum þýðjngum, fullyrði ég, að tilfærð unr-
mæli Jrans séu fjarri því að vera orðum aukin, lreldur miklu frenrur,
eins og vænta mátti, af nrikilli lrógværð nrælt. Sannleikurinn er
sá, að Jrótt benda megi á sitthvað, senr glatast lrefir í flutningi af
lrinunr völdu kviðum um Divina Commedia á íslenzka tungu, Jrá
skiptir hitt miklu meira máli og að sanra skapi aðdáunarvert, hve
nriklu, og nreð ágætum, er komið til skila í þýðingunni, og í rík-
um mæli einmitt Jrví, senr StepJran G. Steplransson taldi nrestu
varða: „inu eina nauðsynlega í þýðingu: að hún falli um farveg
ins andlega straunrfalls, eins og í frunrkvæðinu."
Jafnframt lrefir Guðmundur ágætlega náð því takmerki sínu að
íslenzka Dante nreð Jreim lrætti, eins langt og Jressi Jrýðing nær,
að íslenzkir ljóðaunnendur geta notið þýðingarinnar til fullnustu
og sambærilegrar ánægju. Hér nrá lræta því við, að síðan þýðing
lrans kom út í bókarformi, lrefir hann gert nokkrar breytingar á
henni. (Sjá Þjóðviljann í desember 1969).
Ég tel þessa Dante-þýðingu Guðmundar Böðvarssonar mikið af-