Eimreiðin - 01.05.1970, Síða 70

134
EIMREIÐIh’
Þorbjörg: Vera má að Grettir
hafi sakir til þessa, en ofráð
er það ykkur að taka Gretti af
lífi því að hann er maður
frægur og stórættaður, þó að
hann sé ekki gæfumaður.
Helgi: Það viljum við helzt hús-
freyja að hlýta þinni umsögn
um þetta mál. Hafa oss tillög-
ur þínar jafnan vel gefizt.
Þorbjörg: Hvað viltu til vinna
Grettir, ef ég gef þér líf og
læt þig lausan fara af þessum
fundi?
Grettir: Frekur er hver til fjörs-
ins. Eða hvað mælir þú helzt
til?
Þorbjörg: Þú skalt vinna eið að
því að gjöra hér engar óspekt-
ir og á engum þeim hefna,
sem í atförinni hefir verið að
taka þig.
Grettir: Þessu skaltu ráða lnis-
freyja. Ekki ætla ég því að
bregða, er þú mælir fyrir.
Þorbjörg: Þig kveð ég til þess
Þórólfur að leysa Gretti. Hæf-
ir það bezt þar sem þú munt
hafa átt frumkvæði að aðför-
inni.
Þórólfur: Til þessa verks er ég
ófús, en þó mun bezt henta að
hlýta skipan jrinni. (Leysir
Gretti.) Mikil gustuka maður
ertu nú orðinn Grettir, þar
sem kona ein bjargar þér frá
hengingu.
Grettir: (Steytir hnefa.) Þegi þú
vesæll kotkarl, ella kann ég að
gleyma loforði því, er ég gaf
húsfreyju áðan.
Þorbjörg: Haf þig hægan Þór-
ólfur. Ekki er vert að eggja
afarmennið, og farið þið allir
héðan á brott til bústarfa ykk-
ar. Sé ég að Vermundur bóndi
minn er nú hér skammt und-
an. Mun honum lítt finnast
til urn að þið hafið liér þing
án hans fyrirmæla.
Vermundur: (Kemur inn.) Heil
og sæl húsfreyja. Hverju sæta
mannaferðir þær, er hér má
sjá. Eða hvort er þetta ekki
Grettir Ásmundarson, sem hér
stendur.
Þorbjörg: Svo er víst, höfðu þing-
rnenn þínir fært hann í bönd
og ætluðu að festa á gálga áð-
ur en ég barg honunr.
Vermundur: Hvers naut hann
til, að þú gafst honum líf svo
stórsekum skógarmanni.
Þorbjörg: Það fyrst, að þú munt
þykja meiri höfðingi en áður,
er þú átt þá konu, er slíkt
þorði að gjöra. Það annað, að
Hrefnu frændkonu hans
myndi þykja ég lítt rækja mág-
semdir við sig, ef ég léti drepa
hann fyrir augum mér, og hið
þriðja að hann er hinn nresti
afreksmaður í mörgum grein-
um
Vermundur: Vitur kona ertu
Þorbjörg og haf mikla þökk
fyrir þetta þitt tiltæki, en lítið
lagðist fyrir þig Grettir því-