Uppeldi og menntun - 01.01.1992, Blaðsíða 72

Dóra S. Bjarnason
af fagmennsku. Erlentlar athuganir benda til þess að blöndun fatlaðra í almenna skóla sé
heldur ódýrari kostur en rekstur sérskóla.66
Sé fötluðum börnum gert kleift að sækja heimaskóla sinn við hlið systkina og
nágranna tryggir það betur en ella að fjölskyldur tvístrist ekki eða þurfi að slíta sig frá
heimahögum þegar engir sérskólar eru í heimabyggð. Líf fjölskyldu fatlaðra er um
margt ólíkt því sem gerist um fjölskyldulíf almennt.67 Viðmót og þjónusta í nánasta
umhverfi fjölskyldu orka sterkt á líf allra fjölskyldumeðlima og skipta sköpum fyrir
líðan og framtíð þeirra. Blöndun fatlaðra og ófatlaðra nemenda í skóla er mikilvægt
spor í þá átt að gera fjölskyldunni uppeldi fatlaðra barna bærilegt. Þetta staðfestir
reynsla okkar Benedikts. Það varð því gleðiefni er tilraunastarfið var endurvakið í
nokkuð breyttri mynd haustið 1991.
Eftirmáli
Ég vil bæta hér við örstuttri lýsingu á skólaveru Benedikts þau tvö ár sem liðin eru frá
því að þessu tilraunastarfi lauk við Æfingaskólann. Ekki verður leitast við að greina
þessa lýsingu neitt frekar enda gagnasöfnun mín um þetta tímabil einhæfari og annars
eðlis en um tímabilið 1987-1990.68
Fjórða og fimmta skólaúr
Haustið 1990 settist Benedikt á ný í Æfingaskólann tæpum þrem vikum á eftir
bekkjarfélögum sínum. Að þessu sinni var ekki um tilraunastarf að ræða og óljóst
fram í byrjun september hvort liann yrði áfram í bekknum sínum eða hvernig námi
hans yrði háttað. Rúmum tveim vikum eftir að skólinn hóf störf tókst að ráða
stuðningskennara fyrir drenginn. Nýr bekkjarkennari hafði nú tekið við bekknum,
kennari sem gaf ekki kost á að taka þátt í að þróa áfram vinnubrögð blöndunar. Þriðji
kennarinn, sem hafði mótað blöndunarstarfið frá upphafi, leysti bekkjarkennara af
nokkra tíma á viku. Þennan vetur lengdist skólatími nemenda í samræmi við við-
miðunarstundaskrá en Benedikt var ekki með í síðdegistímum því að stuðnings-
kennarinn var einungis ráðinn til starfa á morgnana.
Stuðningskennarinn, sem ekki hafði áður unnið með fötluðum börnum, fékk við
þessar aðstæður litlar upplýsingar eða leiðsögn um vinnubrögð blöndunar. Hún varð
að byrja nánast upp á nýtt þótt hún hefði aðgang að skráðum gögnum og gæti rætt við
sérkennara bekkjarins frá árinu áður yfir kaffibolla í skólanum. Þá ræddi hún við mig
vikulega í síma og einnig áttum við nokkra fundi saman um kennsluna.
Eðlilega fylgdu þessu ýmis vandkvæði og ómarkviss vinnubrögð. Benedikt var oftar
kennt einum í lítilli skonsu við hliðina á skólastofunni en hina fyrri vetur. Engin
einstaklingsnámskrá var samin og stundum óljóst hvað hann átti að læra eða hvers
66 Sjá t.d. Brown 1990 og Lipsky og Gartner 1989.
Sjá t.d. Rannveigu Traustadóttur 1990; Ferguson og Ferguson 1987; Fetherstone
1982.
6^ Hér er auk dagbóka minna nokkuð stuðst við Margréti Harðardóttur 1992.
70