Búnaðarrit - 01.08.1915, Qupperneq 64

222
BÚNAÐARRIT
hana burtu. Óþrifalegt er þetta, og ekki er það góður
búskapur, að fara þannig með góðan áburð. Eftir þess-
ari reglu ætti að losa sig á sama hátt við fjóshauginn,
og 'láta lækinn bera hann burtu, svo enginn þyrfti að
tefja sig á þvi, að bera hann á túnið.
En hvað á þá að gera við alla öskuna og annað
sorp, sem fellur til á ári hverju? Tað- og mó-ösku má
að sjálfsögðu blanda saman við mykjuna, en annars
verður að ætla slíku sorpi hæfilegt haugstæði eða áburðar-
hús á afviknum stað, þar sem ekki ber mikið á því, og
tæma það burtu árlega eins og aðra hauga. Ef ekki
þykir tækt að safna öllu skólpi úr bænum í helda for,
sem þarf þá að vera mjög stór, mætti láta skólpið renna
út í sorphauginn og leggja aliþykt moldarlag neðst í
haugstæðið. Moldin og sorpið myndu gleypa mikið af
áburðarefnum skóipsins, þó vatnið síaðist niður í jörð-
ina, og alt gæti orðið góður áburður undir þökur.
Þessu má koma fyrir á ýmsan hátt, en hvernig
sem fram úr því er ráðið, þá er það óþrifnaður, að hafa
opna sorphauga rétt hjá bæjarveggnum, en fjáreyðsla
og vondur búskapur að hirða ekki alt, sem að áburði
getur orðið á nokkurn hátt. Það er sama sem að
fleygja töðu sinni eða peningum og búa sér tii úr þeim
— óþrifnað!
Fjóshaugurinn. Það er gamall íslenzkur siður, að fjósið
er nokkurn spöl frá bænum, og er þá
sjálfur bærinn iaus við þann óþrifnað, sem stafa kann
frá því. Allvíða er þó fjósið rótt hjá bænum, og fjós-
haugurinn blasir við af hlaðinu. Væri haugurinn vel
hirtur, haugstæðið gott, svo það iyki um hauginn að
miklu leyti eins og lágveggja tóft, og mykjan blönduð
til mikilla muna með mold, þá er haugurinn til lítilla
óþrifa. En nú er það því miður of algengt, að lítt er
um hauginn hugsað, mykjan ekki blönduð að neinu
ráði, haugurinn blautur og neðan hans foræði, þar sem