Búnaðarrit - 01.01.1920, Blaðsíða 25

BtiNAÐARRIT
19
gefast áveiturnar þar vel, jafnvel með því besta sem
gerist. — Sökum eðlis-ásigkomulags vatnsins og jarð-
vegsins, sem er sumstaðar sandborinn, er skiljanlegt og
eðlilegt, að vetrar-áveitur geflst þar vel. Áveituvatnið er
einnig langoftast meira en nóg, til þess að fullnægja
áveitusvæðinu, og því er það meðfram, að munurinn á
seitluveitu og uppistöðu er ekki mikill. Og þetta, að
vatnið er ílesta tíma jafn kalt, er að einu leyti skýring
á því, að seitluveita reynist þar yfirleitt vel, og jafnvel
betur en uppistaða.
4. Jón Gestsson, bóndi í Villingaholti í Flóa í Árnes-
sýslu. — Hann byrjaði að veita á um 1894. Áveitu-
vatnið er úr svonefndum Skúfslæk, en hann rennur úr
Villingaholtsvatni. Það er allstórt, og sígur vatn í það
frá landinu umhverfis það, sem alt er grasi gróið, og
mest mýilendi og lyngskotið. Áveitulandið var þýft með
köflum. Áveitan er mest uppistaða.
Um reynslu sína segir Jón þetta:
„Áður en byrjað var á áveitunni, var landið ekki
slegið nema annaðhvort ár, og þó oft snögt. Eftir að
farið var að veita á, fór sprettunni óðum fram. Nú er
það oftast teig-slegið á hverju ári, og þegar næst nóg
vatn á svæðið, bregst það aldrei. En það má ekki missa
vatnið, því þá hættir það að spretta. Þegar best lætur,
er hey á hálfum teig, og á sumum blettum nærfelt sí-
breiða. — Árið 1903 sló jeg á einum samfeldum teig
800 hesta. Og þá voru í einum flekk 40 hestar. En sá
blettur var á eins árs sinu (fornslægju). Komi það fyrir,
að ekki náist vatn á engið, sem ber við í miklum þurka-
vorum, eða ef stíflur bila, þá er þar tæpast kúahagi.
Tvívegis hefi jeg veitt á að haustinu, og látið vatnið
liggja á yfir veturinn, en ekki gafst mjer það vel. Það
vildu koma rotur, einkum í lautum, því þar var vatnið
of-djúpt. Best reynist mjer, að veita ekki á, fyr en klaki
®r að mestu farinn úr jörð, og nokkuð farið að gróa.