Búnaðarrit - 01.01.1920, Blaðsíða 49

BÚNAÐARRIT
43
þess, hver þróttur er í íslensku hestunum, ef þeir eru
V01 upp aldir, og rjett með þá farið.
Við búpeningsræktun er margs að gæta: Haganleg
íóðrun. Kynbætur, með því augnamiði, að þroska þá
siginleika, sem mest er um vert á þeim og þeim stað.
í’etta þarf að haldast í hendur, annars er öllu spilt. —
Hjer er mikið varkefni til athugunar og rannsóknar.
3. Stórbýli og smábýli.
Þó búið sje að afla þekkingar á því, hvernig best sje
að yrkja jörðina og rækta búfje, er enn mörgum spurn-
iugum ósvarað, t. d. hvort sje betra, að stunda búnað í
utórum eða smáum stíl. Erlendis eiga margar búnaðar-
. umbætur rót sína að rekja til stórbúanna, t. d. vjela-
uotkun, búpenings kynbætur o. fl. Þessi bú höfðu ástæður
«1 þess, að reyna fyrir sjer verkaskiftingu — þar varð
bví við komið — en með því fást betri menn til starfa,
«f einn og sami maður þarf eigi að leysa margvísleg
störf af hendi. — Hjer hafa aldrei verið nein veruleg
stórbú, þar sem reynslu hefir verið aflað, sem heflr
orðið alþjóð að notum. Smábýlin þykja hafa gefist vel,
uð því leyti, að þá sje best hirt um ræktun, þegar fjöl-
skyldan gerir öll störfin sjálf.
í Danmörku, og víðar, hafa smábýli aukist mjög á
síðari árum.
Vjelanotkun er á smábýlunum erfið. Það þarf að vera
víst, hve mikið land (ræktað og bithaga) þurfi til þess
aS fæða fjölskyldu sómasamlega, og að hverju eigi að
stefna með stærð býla, til þess að þjóðarbúskapnum sje
sem best borgið.
4. Búhagnr.
Til þess að bændum geti farnast vel, þurfa þeir að
geta gert sjer grein fyrir, hverjar tekjur og gjöld eru af
búskapnum í heild sinni, og einstökum liðum hans.
Til þessa þarf að vita um framleiðslukostnað á fóðri og