Búnaðarrit - 01.01.1920, Blaðsíða 85

BÚNAÐARRIT
79
við það komandi, að fjelögin vildu líta við þriggja vetra
hrossum, nema ef vera skyidi síðar um haustið, ef ein-
hver viðbót yrði fram yflr hina áðurnefndu 2000 hesta.
Við þessu tilboði húsmannafjelaganna setti jeg þvert
nei, fyrir hönd islensku stjórnarinnar. Skýrði jeg stjórn
fjelaganna frá, að al-óhugsandi væri að íslenskir bændur
gætu sætt sig við þessi neyðarkjör, og kvaðst jeg mundi
leggja móti afskiftum landsstjórnarinnar af hrossasölunni,.
ef þeir vildu ekki hækka tilboð sitt að mun, eða að mjer
lánaðist að útvega hærri boð frá öðrum.
Stjórn fjelaganna svaraði mjer á þá leið, að eftir því
sem horfur væru, hefði hún ekki á móti því, að sala ís-
lenskra hesta færi fram á frjálsum markaði, því að þá
gæti hver og einn keypt eftir vild sinni. Staðhæfði hún,
að þá mundi verðið lækka að mun, frá því tilboði, sem
hún hafði gert. Verð á íslenskum hestum hlyti altaf að
vera í samræmi við markaðsverð danskra hesta, en á
því hefði orðið stórfeldar breytingar frá því árinu áður.
Danir fengju nú ekki meira en 2000 til 2500 krónur
fyrir fullorðna hesta á Þýskalandi, en árið áður hefðu
þeir fengið 4000 til 4500 krónur fyrir hestinn. Stjórnin
hjelt þvi og fram, að betur borgaði sig fyrir húsmenn
að gefa 1000 krónur fyrir tveggja vetra danskan hest,
— en þaö var þá markaðsverð danskra hesta á þeim
aldri, — heldur en að kaupa íslenskan hest fyrir lægra
verð, því að danski hesturinn ætti fyrir sjer að batna,
og verðmæti hans því að aukast með aldrinum, en
hinsvegar gerði hann eigandanum þegar á þessum aldri
jafnmikið gagn sem íslenskur hestur. Þessu svaraði jeg
svo, að mjer væri enn ekki fullkunnugt um, hvort mat
þeirra á íslenskum og dönskum hestum væri sanngjarnt,
og í öðru lagi vissi jeg ekki um, hvort verð það, er
þeir borguðu okkur í fyrra, hefði verið nægilega hátt.
Jeg liti svo á, að árinu áður hefði útflutningur hross-
anna verið slíkum skilyrðum bundinn, að í raun og veru
hefði ekki verið um frjálsan markað að ræða, enda hefði