Búnaðarrit - 01.01.1920, Blaðsíða 34
28
BÚNAÐARRIT
hestar, þegar best er. Veitt er oftast á að haustinu, og
liggur yfir um veturinn".
8. 1 Þörisholti í Mýrdal hefir áveita verið stunduð í
nærfelt 20 ár. Áveitulandið er mýri, og var heyfallið að
meðaltali áður 80 hestar af svæðinu. Vatnið er berg-
vatn úr lækjum, en fiytur með sjer ýms áburðarefni.
Annar iækurinn rennur um móland, og rennur í hann
úr mógröfunum. Áveitan er mest seitluveita. Úr uppi-
stöðu-hólfunum — þau eru tvö — er heyið verra og
Ijelegra til fóðurs. Af áveituenginu falla nú árlega um
220 heslar. — Vatnið liggur yfir að vetrinum. „Því
meiri ís, því meira gras“. — Gróðurinn mest stör.
Aðrar grastegundir horfnar, og mosinn að hverfa.
9. 1 Austur-Landeyjum hefir verið gerð stór áveita,
og vatnið tekið úr svonefndum Álum. (Sbr. Búnaðar-
ritið, 33. árg., 1919, bls. 18). Njóta hennar nálægt 30
búendur. — Um þessa áveitu vísast til þess, er Einar
Árnason í Miðey hefir skrifað. (Sjá bls. 14—16 hjer að
framan). Þó ska.1 því viðbætt, að áveituvatnið er í sum-
um árum jökulblandað, en ella mikið tært, nema í leys-
ingum. — Eftir upplýsingu frá Einari, fjekk hann sum-
arið 1914, um 17 hesta af hektar. En það vor var
vatnið fremur venju jökullitað. Enda hafði og Einar gert
þá flóðgarða, og viðhafði uppistöðu-áveitu. — Reynslan
ella svipuð hjá öðrum þeim, er áveitunnar njóta.
10. í Ut-Landeyjum eru áveitur, nálega á hverri jörð.
Sumstaðar er áveituvatnið tekið úr svonefndum Fljóts-
farvegum. Farvegir þessir eru djúpir, og þurfa geysiháar
og fyrirferðarmiklar stíflur í þá, til þess að ná vatninu
upp. En þegar sú þraut er unnin, er auðvelt að hafa
stjórn á því, með skurðum og görðum, því að hallinn.
er víðast hvar þar hentugur til áveitu.
Yatnið í fljótsvegunum er leirblandið, skolgrátt á lit,