Hlín - 01.01.1946, Qupperneq 117

Hlín
115
frá heimilinu, hvernig scm á stenclur! — Þetta smittar, liver tekur eftir
öðrum, þetta þykir fínt, þetta cr gert í öðrum löndum, þá erum við
sjálfsögð að dansa eftir þcirri pípu.
En hvernig er nú hljóðið í frjettunum frá útlöndum, þar sem kon-
urnar, vegna illrar nauðsynjar hernaðarins, voru kallaðar til að vinna
utan heimilis? Börn og unglingar fóru á flæking, og það er ófögur lýsing
af siðferðisástandinu, sem af þessu lciðir.
Ætli það mætti ekki draga einhverja ályktun um lausung unglinga l
Rcykjavík einmitt af vaxandi ábyrgðarleysi heimilanna? — Það er öryggi
og friður þar sem húsmóðurina er að finna á heimilinu. — Sumir tala
um, hve cinhæf og fábreylt heimilisstörfin sjeu fyrir konurnar. — Fátt
held jeg að sje meiri fásinna. — Jeg vcit ekki hvað er fjölbreytt starf, cf
ekki hin dagiegu störf húsmóðurinnar, cn það er satt, þau eru bindandi,
cn með góðri samvinnu og góðum vilja allra heimamanna má þó liðka svo
til, að konan hafi nokkurt frjálsræði. Við megum vara okkur á því,
íslenskar konur, að grípa ekki allar nýjungar á lofti, láta ekki þá flugu
í munn okkar koma að yfirgefa heimilin vegna peningagræðgi. — Sveit-
irnar sýkjast af Jressari pest líka, Það cr því miður alkunnugt, að það
eru konurnar, sem uppgefast þar fyrst og fljóta til strandar. — Ham-
ingjan gefi íslensku sveitakonunum að stancla fast á móti öllum óhollum
straumum, hvaðan sem Jreir berast.
Hcimilin hafa öldum saman verið sterkustu stoðir þjóðfjelagsins, og
á konunum livílir mest ábyrgðin um alla vellíðan heimamanna.
Úr brjefi frá merkum íslendingi vcstan hafs: — Við, sem örlaganna
vegna höfum tvístrast frá frumstofninum islenska, finnunt oft til þess,
að við hefðum lieldur kosið, að við hefðum aldrei frá íslandi farið,
sjerstaklega tekur okkur ]>að sárt að vita það, að vjer, og sjerstaklega
niðjar okkar, eru tapaðir Islandi, cnda höfum við nú flcst lagt af holl-
ustucið til þessarar þjóðar, sem við erum orðnir meðlimir af.
Jeg vil fara fáum orðum um sýninguna, sem ]ui hafðir meðferðis hjer
vestra um árið. Mjer fanst sú aðfcrð, að sýna okkur ýmsa heimagerða
inuni, karla- og kvennavinnu, mjög heppilcg og vel til fallin. Það örvar
lilýhug til íslands að horfa á og Jncifa á mjúku ullardúkunum og hinum
ýmsu munum úr íslensku ullinni. Þeir tala hærra til okkar i útlegðinni
en ræður bcstu vísindamannanna, sem hafa komið hjer vestur til okkav.
Þessir munir vekja margar hjartnæmar cndurminningar lijá eldra fólk-
inu og vekja virðingu fyrir íslandi lijá Jieirn yngri, svo mjer finst að
þú hafir verulega átt erindi lil okkar hjer vestur, og fyrir Jietta ber að
Jiakka. Jeg er sannfærður um Jiað, að endurminningar um komu þina
lifa lengi í minni niargra, sem þig liafa liitt og Jijcr kynst.
Svo vona jcg, að Jiú getir borið okkur þann vitnisburð, að við lijer
vestra hryggjumst í hvert sinn, scm eitthvað gengur íslandi á móti, og
glcðjumst við hverja velgengni íslendinga. — Og flestum cr oss Jiannig
S*