Hlín - 01.01.1959, Page 5
Hamtib.
Þú haust! Þitt nafn í eyrum ómar,
sem undravakið kynjamál,
og þínir mörgu hörpuhljómar
fá hrifið sjerhvern streng í sál.
Ei umbreytingaöldur fleiri
í annan tíma hafa völd,
ei sumar á sjer unað meiri,
nje ömurlegri vetur tjöld.
Að lýsa þjer ei ljeð er neinum,
því lífmynd ])ín er vafin hjúp.
Þú birtist ei í blóma hreinum,
þú birtist ei sem ljóstært djúp.
Það kvikar líkt og undiralda
í allra þinna strauma mergð,
er breytir litum bleikra tjalda
og hýr þig ýmsri sundurgerð.
í brosum þínum tárin titra
sem tregablandið kærleiksmál,
í tárum þínum geislar glitra,
sem gleði vekur hverri sál.
Og stormar þínir styrkleik geyma,
en strengi þýða lognið á,
og elfur þínar ört fram streyma,
af afli ljóss þær skrúðann fá.
Er aftangeislar gullnir laða
og gliti slá um rökkva sveit,
þá reynist ljúft og ljett að baða
sig lengi í þínum friðarreit.
En þegar stormar þrengja að hjarta,
og þung og geigvæn ógna ský,
]>á vaknar þrá til vorsins bjarta
og vetrarkvíði hjörtum í.