Hlín - 01.01.1959, Síða 9

Hlín
7
baráttu við árflauminn til þess að fá, á síðustu stundu,
bjargað móður og barni í burðarnauð. Hún var ekki að
gera hinu skóna, að sínum eigin barnahóp væri ef til vill
ekki trygg heimavera búin við brottför sína, og ekki held-
ur hinu, að svo gæti til tekist, að hún biði lægra hlut í
baráttunni við straum fljótsins. — Nei, það var hinn
sterki, ósjerhlífni sjálfsvilji hennar og fórnarlund, ásamt
trú á handleiðslu æðri máttar, sem lögðu til áræði og
þrek.
Hann mun æði fjölmennur nærkonuhópur íslenskra
bygða, fyr og síðar, sem ekki ættu síður skilið lofkvæði
fyrir dáðir sínar og fórnir í þarfir líðandi og kvíðandi
kynsystra sinna, en Sveinn Pálsson og Kópur. Konur, sem
aldrei hikuðu við að stíga út í strauin margháttaðra erfið-
leika, er þær vissu að kona í barnsnauð beið þeirra. Þá
gátu hvorki fljót nje fjöll hamlað för þeirra.
Minnisstæð er mjer einnig sjávarþorps-konan, er sat
við vöggu hvítvoðungs síns, og hefur vafalaust verið að
dreyma fagra framtíðardrauma, er hún var vakin af neyð-
arkalli utan frá, og hún skynjar strax að hætta er á ferð.
Er hún hefur stigið út fyrir húsdyr sínar sjer hún, að
barn nágrannakonu iiennar hefur fallið út af bryggju í
sjóinn, og að litlum barnskolli og fálmandi höndurn
skýtur upp. — Hún brá ekki til flausturs eða hróps um
annara hjálp, heldur stakk sjer umsvifalaust til sunds og
fjekk bjargað barni nágrannakonunnar á síðustu stundu.
Slíkar konur eru ekki aukvisar að andans gerð eða
líkamsþreki. — Þá vil jeg og benda á hina göfugu, gáfuðu
guðstrúarkonu, móður skáldjöfursins Matthíasar Joch-
umssonar, er tókst, þrátt fyrir þröngan efnahag og erfiða
lífsbaráttu, að skapa skáldinu þær lífsskoðana-undirstöð-
ur, er allri skólavisku og lærdómsspeki reyndust traustari,
þá yfir það lagðist þokusorti efasemda og mannrauna. —
Og það var þessi sama kona, er búin var þeim ærukæra
metnaði húsmóðurinnar, að þegar henni var boðuð tig-
inna manna gestkoma, og henni fanst sig skorta efnalega