Hlín - 01.01.1959, Side 10

8
Hlin
getu til að láta í tje þær veitingar, er sæmdu höfðings-
mönnum, því í sínu fátæklega búri vissi hún ekkert það
er frambærilegt gæti talist — ekkert kaffi, engar kökur,
ekki einu sinni hveitihnefi til lummugerðar. Hún stóð
ráðþrota, og henni fanst sómi sinn og heimilis síns bíða
hnekki, yrði hún að segja gestunum, að hún gæti ekki
borið neitt fyrir þá.
Þá grípur hún til þess úrræðis, er henni hafði aldrei
brugðist, er vanda bar að höndum: Hún fellur á knjebeð
og biður Guð um styrk og úrræði, og nú minnist hún þess
að eiga rúgmjöishnefa og rjómalögg frá morgni, líka
' mjólk í kúnni í fjósinu. — Úr þessum fábreytta kosti
tókst henni að framreiða þær veitingar, að höfðingjarnir
töldu sjer engar góðgerðir hefðu hentugri verið.
Verið getur að sumuin finnist ekki mikils um verð
þessi úrræði ágætiskonunnar, þegar gestkomuna óum-
flýjanlegu l>ar henni að höndum, en þarna verður samt á
vegi næmleiki, er markar skoðun og lífsstefnu stórskálds-
ins, sonar hennar. Það er öryggi guðstraustsins, það er
vissan um hina sívökulu handleiðslu hins góða máttar. —
Þar skín hinn fágaði lífssteinn, er hún fjekk syni sínum
og raunar öllum til lífsfylgdar, og því betur hefur það
löngurn svo reynst á liðinni og líðandi tíð, að þeir synir
og dætur þjóðar okkar, er best hafa reynst og farsælust
verk hafa af höndum int, liafa til lífsveganestis hlotið frá
móðurlnig og hjörtum og þeim breytnis-fyrirmyndum, er
slíkar mæður gefa, — það leiðarljós — það andlega skjól,
sem skáldið segir, að best hafi dugað sjer, er hátt bljes og
svalt. — Þau sannindi munu margir geta tileinkað sjer
sem óbrigðul.
Jeg vil ljúka þessum fáorðu hugleiðingum mínum um
ágæti íslensku húsmóðurinnar og móðurina, sem vitan-
lega eru ekki nema lítið brot þeirrar stóru kvennaheild-
ar, sem þjóð okkar á stórar þakkir að gjalda — með því
að benda á Reykjavíkurkonuna, móðurina og húsmóður-
ina, er átti þann auð sálarstyrks og guðstrausts að geta —