Hlín - 01.01.1959, Síða 15

Hlín
13
þá var 92 ára, beið eftir mjer, hún beið með að deyja þangað til
jeg var kominn. — Svo kom jeg, og hún sá mig og tók í höndina
á mjer og horfði á mig, spurði um líðan mína og vildi heyra af
ferðum mínum. — Fáum dögum seinna var hún dáin.
Mjer finst þessi gamla kona hafa komið einhverja óraleið
aftan úr öldum, gegnum allar lífshættur þjóðarinnar, þar sem
svo margir fórust, eld og ís, kúgun og hungursneyðir, til þess
að vera hjá mjer og styrkja mig með sinni kyrlátu nærveru og
óbilandi jafnvægi, miðla mjer af sinni dýrkeyptu þekkingu,
reynslu aldanna.*) — („Þeir gerðu garðinn frægan“.)
Þeir, sem kenna konunni að stunda störf sín á heimilinu, eru
velgerðamenn mannkynsins. — W. E. Gladstone.
Við fáum ekki frið í heiminum fyr en helmingur þeirra, sem
stjórna, eru konur. — G. B. Shaw 1900.
•Náttúran hefur gert konuna mjaðmamikla og rassmikla og
þar með sýnt, að hún á að halda kyrru fyrir.
Marteinn Lúter um 1500.
Konan er styrkur stafur barninu, æskunni, eiginmanni og
vini í lífi og dauða.
Konan er brothætt ker, þarf aðgæslu og kærleika.
Gömul ummæli.
Konan er skilvís, stendur vel í skilum. — Aldrei hef jeg tap-
að eyrisvirði í viðskiftum við konur, og hef jeg þó skift við
þær margar. — íslenskur iðjuhöldur.
*) Guðný Klængsdóttir, Kirkjuferju í Ölfusi, var amma mín.
— Klængur, faðir hennar, giftist Ingibjörgu Árnadóttur, systur
Jóns Árnasonar, þjóðsagnaritara, móður síra Davíðs á Hofi. —
Hún var áður gift Guðmundi Ólafssyni í Vindhæli, en þau
skildu, sem frægt er orðið.
Jeg á sessu, flosaða, sem Klængur, langafi minn átti. — Staf-
irnir K. O. S. voru ofnir þar í íslenskt togflos, sem enginn
kann nú.“
(Ó, jú, við kunnum það nú enn! — H. B.).