Hlín - 01.01.1959, Síða 18

16
Hlin
maður Þingeyinga, var þá orðinn stúdent og kennari á
Reynistað, og hlefur það orðið til þess að þær fluttu
norður.
Síðan fór Þorbjörg utan til náms í 1 jósmóðurfræði í
Kaupmannahöfn. — Mun hún hafa horfið heim aftur um
1856, og varð hún skömmu síðar Ijósmóðir í Reykjavík,
og fór með það starf til dánardægurs.
Skyldusýslu sinni gegndi Þorbjörg með hinni mestu
alúð og samviskusemi. — Hún var eftirlæti þeirra mæðra,
er í barnsnauð leituðu líknar hennar.
Henni ljet nærkonustarfið svo lipurlega, að svo mátti
' segja, að mæður keptust um að ná þjónustu hennar, þeg-
ar leið að hinum tvíhættu tímamótum. — Þær dáðust að
læknisviti hennar, snarræði, þegar því var að skifta, og
þesisu hughreystandi máli hennar, sem flóði frá styrku,
miskunnarheitu hjarta, er títt var mæðrum eigi hin dofn-
ustu lyf í barnsfara-þrautinni. Yfir sængurkonur breiddi
hún alla hina vörmu kvenúð sína jafnt, hvort sem æðri
voru eða lægri, sælli eða vesælli, og hljóp ótrautt undir
bagga þeim, sem örbirgð gerði hinn litla gest miðlungi
velkominn í heimilið.
í jiessu göfuga starli stóð Þorbjörg með heiðri fram
undir fjörutíu ár, og fjell frá því treguð af öllum þeirn,
sem notið liöfðu hinnar mjúklátu hjálpar hennar.
Um Jjað leyti, sem Þorbjörg Sveinsdóttir settist að í
Reykjavík, voru tímar fjörs og djúpra hreyfinga á ís-
landi. — Það mátti heita, að með degi hverjum væri að
rofa fyrir nýrri tíð. — í aldalangan svefndofa voru að fær-
ast fjörkippir vonar, móður atorkunnar.
Jón Sigurðsson stóð í fullum krafti hins veglega
manndóms síns fyrir jafnrjettismáli þjóðar sinnar. —
Andi hans, eins gætinn og hann var djarfur, hreif með
sjer það af liinni lifandi kynslóð, sem á legg var komið,
konur jafnt og karla. — Ennþá voru þó þeir dagar á ís-
landi, að það þótti ekki eiga við, að konur legðu orð í
belg til allsherjarmála.