Hlín - 01.01.1959, Síða 22

20
Hlin
umhyggju. — Hún elskaði alla bágstadda, hún var örugg-
ur talsmaður þeirra hvar sem var. En hún var eigi síður
hjálparmaður þeirra í verkinu. — í þeim efnum mátti
fyllilega segja um hana, að ekki vissi höndin vinstri hvað
sú hægri gerði. — Hún var svo trygg vinum sínum, að
langt verður að leita til að finna slíka. — Og hún vildi
eiga sálufjelag við þá, elska með þeim, það sem elsku var
vert og hrinda hinu og hafna. — Hún elskaði alt gott og
fagurt í þjóðlífi voru, og þá um fram alt liið fegursta og
göfugasta í skáldskap þjóðar vorrar. — Jeg hef engan
heyrt tala um það jafn minnilega og átakanlega sem hana
hvaða þjóðargersemi og gimsteinar góðskákl væru, og
hve áríðandi það væri að kenna uppvaxandi kynslóðinni
að þekkja og meta það, sem best er hjá þeim, og þá allra
lielst ættjarðarljóðin. — I>ví að hún elskaði landið sitt.
Hún elskaði það svo heitt, að öllum varð að hitna um
lijartaræturnar, er hún snart þá strengi. — Það er svo
mikið til af þessu þjóðræknistali, að það fer oft fyrir ofan
garð og neðan hjá oss, eða vekur enda ógeð. En þegar það
kemur frá heitu hjarta, þá nær það til hjartans. Og svo
var um hennar þjóðræknistal. — Föðurlandsást hennar
kom fram bæði einslega og opinberlega í þeim búningi
orðanna og með þeim róm, að enginn gleymir, sem heyrt
hefur. — Það gátu verið sömu orðin, sem margir höfðu
áður mælt, en hún fór þá með þau alt öðruvísi en allir
aðrir menn.
Jeg man seinustu orðin, sem jeg heyrði hana mæla í
þessu húsi, þá þrofin að krafti og heilsu. — Við mintumst
saman manns, sem var að vinna gott og þarft verk, og hjá
henni snerist hugsunin upp í blessun og fyrirbæn. — Orð-
in voru þessi: „Guð blessi iivern þann mann, sem gerir
eitthvað fyrir aumingja ísland.“
Og sjálf vann liún ekki síður og starfaði. — Þær voru
vinnusamar hendurnar hennar. Það var einn þátturinn í
elsku hennar til landsins, hvernig hún prýddi og bætti
blettinn, sem hún átti yfir að ráða lijerna kringum hús-