Hlín - 01.01.1959, Page 30

28
Hlín
Lífsstarfi Valgerðar var á þann veg farið sem áður get-
ur: Húsfreyja á gististað við fjölförnustu þjóðbraut á ís-
landi. — Kynntist hún því ákaflega mörgu fólki. Sjálf bar
hún hita og þunga dagsins og lagði tiðum saman nótt og
dag. — En svo virtist sem hún þó hefði jafnan tóm til að
hlusta á gesti sína og rökræða við þá. — Hún skildi mjög
vel hag og háttu manna, og ekki rekur mig minni til að
hafa heyrt hana hallmæla nokkrum manni. — Kostir
manna voru henni þekkari en gallar þeirra. — „Engum er
alls varnað,“ var hún vön að segja, ef einhver færði rök
að ágöllum éinhvers.
Hjúasæl var Valgerður með aíbrigðum. En liún kunni
líka að velja hjú. — Má segja, að þar væri jafnan inann-
val, þó uppi á heiðum væri. — Allir vildu vinna þeim
hjónum.
Dýravinur var Valgerður afbrigða mikill. Má geta þess,
að hún ól bæði hrafn og fálka méðal húsdýra sinna.
Munu fáir leika það eftir. — Og fyrrum, þegar f járrekstr-
armenn eða strandmenn komu tugum saman, illa haldnir
á Hólinn, var þeim að sjálfsögðu reiddur beini og hjúkr-
un og hestum þeirra. En þá spurði húsfreyja: „Hvar eru
hundarnir, hafa þeir fengið nokkuð?" Var síðan að þeim
hlúð sem við átti.
Þegar Valgerðar er minst með línum þessuni, sem
geymast eiga, verður ekki gengið fram hjá hennar besta,
sterkasta og hjartfólgnasta förunaut, eiginmanni hennar,
— Veit jeg og, að slík væri ósk hennar, ef hún ætti í vál. —
Því að æfinlega, þegar hún var dáð og heimili hennar,
varð henni að orði: „Jeg hef aldrei staðið ein, þar sem
jeg hafði hann Sigurð mjer við hlið.“
Sögur kunni Valgerður margar, svo að maður þreyttist
aldrei að hlusta á hana. En kærastar voru henni sögurn-
ar, þegar maður hennar fór, oft einn síns liðs, með hest
og sleða í svartnætti og blindhríð til að bjarga mannslíf-
um. — Það var aftur efni í heila bók.