Hlín - 01.01.1959, Side 34

32
Hlín
Jeg var nýfermdur unglingur, þegar jeg var ákveðin í
því að verða li júkrunarkona. — Ef til vill hefur það átt
einhvern þátt í þessari ákvörðun, að systir mín var hjúkr-
unarstúlka á Laugarnesspítalanum. — En jeg vi'ldi læra
hjúkrun, en til þess var enginn möguleiki hjer þá, aðeins
hægt að komast að á Laugarnesi, Kleppi og Vífilsstaða-
lieilsuhæli, sem þá var nýbygt.
Fyrsta sporið var, að jeg rjeðist að Kleppi, ólöglega,
sagði yfirlæknirinn, Þórður Sveinsson, því jeg gat ekki
hlotið tryggingu gegn meiðs’lum af völdum sjúklinga,
vegna þess hvað ung jeg var. — Á Kleppi var aðeins yfir-
hjúkrunarkonan lærð. — Fyrst var þar Þóra Einarsson og
síðan Jórunn Bjarnadóttir, systir Bjarna á Laugarvatni. —
Kaupið var lítið, og ekki nema til fata, sem heldur skildi
vandað til, því nú ætlaði jeg til Danmerkur að læra. —
Hins vegar var mörg frístund og öll kvöld. — Jeg fór því
að nota þennan tíma til að hekla milliverk og horn í
koddaver, og seldi talsvert á Thorvaldsensbasarnum,
einnig prjónaði jeg langsjöl úr sár-fínu garni. Þau voru
eftirsótt og kostuðu frá 4.50 upp í 7 kr. þau allra dýrustu,
en milliverkin kostuðu frá 3.50 upp í 5 kr., en þá voru
þau mjög breið. — Man jeg að svona milliverk voru eftir-
sótt, líka vegna þess að jeg bjó til á þau auka bekk. —
Á þennan hátt tókst mjer að vinna mjer fyrir fargjaldi,
en jeg átti ekki eftir, þegar til Hafnar kom, nema 55 kr.
— Það bjargaði mjer, að vinkona systur minnar, sem
liafði verið hjúkrunarkona með henni í Laugarnesi, tók
á móti mjer, ásamt manni sínum. — Þessi hjón, Steinunn
an, þegar hann helst þurfti að vera til taks heima vegna mikið
veikra sjúklinga.
Alt er þetta liðið. — Við söknum Stórólfshvols og fólksins í
Rangárhjeraði, sem var orðið okkur svo kunnugt, og víst vorum
við ekki verðug þess sóma, sem það sýndi okkur við burtför
okkar þaðan, en það verður okkur ógleymanlegt, og eins sú
vinsemd, sem við mætum þar, þegar við höfum komið þar
síðan.