Hlín - 01.01.1959, Side 37
Hlin
35
fögnum hinsvegar innilega, fyrst brottför þeirra er hafin,
að vera hjer samankomin í kvöld í hinu glæsilega fjelags-
heimili Austur-Landeyinga — sem ber hið fræga nafn
hólmans, þar sem Gunnar sneri aftur — til þess að fram-
bera hjartanlegustu þakkir og virðingu til hjónanna fyrir
rúmlega 30 ára starf í Rangárhjeraði.
„Þrjátíu sumur hafa þau gengið til góðs, götuna fram
eftir veg.“
Þótt þessi ágætu hjón dvelji framvegis í höfuðborg-
inni, sem allir íslendingar unna, veit jeg að þau fara
aldrei í burtu í þeim skilningi, að hugur þeirra dvelji
ekki í Rangárvallasýslu, þar sem vagga þeirra beggja
stóð: Frúarinnar í Austur-Landeyjum og læknisins á
Rangárvöllum. „Römm er sú taug, er rekka dregur föð-
urtúna til.“ Manndómsárunum var eytt í þessu fagra
hjeraði, og hvergi annarstaðar, því eftir að bæði hjónin
höfðu aflað sjer nauðsynlegrar mentunar undir lífsstarf-
ið, var snúið aftur heim í Rangárþing, og í meir en þrjá-
tíu ár ljet sá, er ræður löndum og lýðum, þessi vinsælu
hjón:
„lækna sjúka, þreytta, þjáða,
þrenging snúa í lífskjör blíð,
mædda, beygða, hrelda, hrjáða,
hugga og styrkja alla tíð“,
meðan þau gegndu hjer sínu víðfræga embætti.
Þegar jeg við þetta tækifæri í þessu kveðjusamsæti, vil
sjerstaklega minnast frú Oddnýjar Guðmundsdóttur,
koma mjer í hug þessi spekiorð skáldsins:
„Maðurinn einn er ei nema hálfur, .
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur."
Við þýðingarmikið samstarf og samhjálp, hlýtur mað-
urinn, þótt mikilmenni sje, að vaxa svo mjög, að hann
verði meiri en liann sjálfur, og þegar þess er gætt, verður
3*