Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 61

Hlín
59
höi'ði. — Hann gengur rakleiit að vöggu liins veika barns,
grúfir niður að því um liríð, rjettir sig síðan upp, gengur
því næst til dyra og lokar hurðinni á eftir sjer. — Móður-
inni kom nú í hug, að sjer liefði birst dauðinn í mann-
legu gerfi. Sest hún því upp og hlustaði' eftir andardrætti
barnsins, bjóst helst við, að það væri nú dáið. En sjer til
nokkurrar undrunar heyrir hún þá, að það er lifandi, og
skömmu síðar sofnaði það og svaf vært til næsta morg-
uns. — Og er litla stúikan vaknaði, þá brá svo undarlega
við, að hún virtist alheil. — Er ekki að orðlengja það, að
_ upp frá þessu bar ekki á neinum veikindum í barninu og
tók skjótum framförum dag frá degi.
Svo var það eitt sinn, eftir að þau hjón voru flutt til
Reykjavíkur, að Ólafía var nýkomin með þvott innan úi
J’votta’laugum. Þvottar voru á þeim árum mörgum kon-
um eríiðir. Með þvottinn var farið á milli ýmist á hand-
vögnum, hjólasleða eða þá borinn á bakinu. — Ekki var
þá komið hús við Laugarnar ,svo þvo varð úti, hverju
sem viðraði. — Ekki veit jeg á hvern hátt Ólafía fór á
milli í þetta skil’ti, sem hjer um ræðir, en hún sagðist liafa
verið mjög þreytt og liðið venju fremur illa. — Að henni
sótti drungi erfiðleika og áhyggna. — Það var komið að
kvöldi, en börnin þó ekki komin inn. Alt svo kyrt og
h'ljótt umhverfis hana, svo hún lagði sig upp í rúm, en
sofnaði þó ekki. — Húms kvöldsins var þegar frarið að
gæta í herberginu og lá hún þannig urn hríð í næði með
hugsanir sínar.
Alt í einu heyrir hún eitthvað, senr líkist þyt, sem færi
um húsið, og í sömu svifum fyltist herbergið ljósgulu
skýi, sem smám saman greiddist í sundur, svo í ljós kom
skínandi björt mannsmynd með upprjettum höndum. —
Henni virtist sem ósegjanlegur friður og blíða skína af
ásjónu þessarar myndar. Heyrði hún þá frá myndinni
þessi alkunnu orð: „Komið til mín al'lir þjer, sem erfiði
og þunga eruð hlaðnir og jeg mun veita yður hvíld.“
Við að sjá þetta ogheyra fanst Ólafíu sem ósegjanlegur