Hlín - 01.01.1959, Side 69

Iilin
67
sýndu þær sama hug í verkurn sínum og þjónustu við
samferðamenn og þjóðarheild.
í sveitaskólanum, sem mjer virtist líkari höll en venju-
iegum húsmæðraskóla, var ein álma ætluð gestum. Þar
voru nokkur gestaherbergi, stór dagstol'a, eldhús og borð-
stofa. — Þarna áttu námsmeyjarnar að spreyta sig á því að
taka á móti gestunum, og á þann hátt fórna tíma og
vinnu til þess að gestunum liði senr best. Enga þóknun
fengu þær fyrir þessa aukavinnu. — Að taka á móti gest-
um var ein námsgreinin. — Það þurfti hver húsmóðir að
kunna, og hún átti að sýna í verki, að hún vildi eitthvað
á sig leggja öðrum til góðs.
Ekki var þó skóli þessi ódýr. — í dönsku skólunum eru
ekki matarfjelög, heldur borgar hver stúlka ákveðið
mánaðargjald til skólans fyrir fæði, og þætti okkur það,
spái jeg, mikið, ef svo hátt væri greitt lrjer heima, því eins
og peningagildi okkar er nú, væru það um 1500 íslenskar
krónur á mánuði. — Þegar jeg kom í eldhúsið sá jeg stór-
an hlaða af hunangsbrauði og dýrindiskökum, senr átti
að fara til Suður-Sjálands til sölu fyrir Rauða krossinn.
Var þetta skerfur skólans til starfsemi líknarfjelaga. —
Lagði skólinn til efnið, en nemendur gáfu vinnuna.
Jeg býst við að mörgunr hjer á landi þætti jrað hart, að
þurfa að borga stórfje lil að þjóna öðrum. — En dönsku
konurnar, sem þarna stjórna, vilja eftir megni freista þess
að glæða í nemendum gagnhollan hug og rjettgjarnan í
garð samferðamanna og þjóðfjelags. — Þær vilja temja
nemendurna við vandvirkni í vinnubrögðum og jrjón-
ustu — ala upp í þeim fórnarlund. — Og þær vinna að
]>ví í þeirri von, að þeir, sem ungir venjast því að hugsa
um annað og meira en sjálfa sig, myndu ef til vill síðar á
æfi, þegar meira liggur við, sýna sama lmg í verkum sín-
um og þjónustu.
Hvernig þetta hefur tekist á umliðnum árum er nrjer
ekki kunnugt, vafalaust hefur þessi viðleitni skólanna
farið fyrir ofan garð og neðan hjá mörgum, en óefað liafa
r>*