Hlín - 01.01.1959, Síða 95
Hlín
93
saman kominn, að við urðum að sýna á fjórum stöðum,
auk þeirra, sem ráðgert liafði verið í upphafi.“
Þegar mótinu var lokið, voru Færeyingar beðnir að
vera viðstaddir á lokafundi forustumanna og sjerfræðinga
mótsins og lofa þeim enn einu sinni að sjá færeyska
dansinn.
„Formaður framkvæmdaráðsins var Englendingur. —
Flann þakkaði okkur sjerstaklega fyrir komuna, og sagði
að það skyldum við Færeyingar vita, að á fundum ráðsins
hefði oft verið rætt um hina ýmsu dansa og mismunandi
skoðanir komið fram, en um okkar dans væru allir sam-
mála: Við einir ættum enn hinn sanna, forna þjóðdans,
og allir vonuðu þeir, að vjð hefðum hann áfram í heiðri
senr fyr.“
„Að endingu vil jeg segja nokkur orð um dansinn, sem
sýndur var á jressu mikla móti. — Fyrst verð jeg að geta
jress, að okkur var óhægt um vik að fá yfirlit yfir sýning-
una, þar sem við vorum þátttakendur, og lröfðum ekki
altaf tækifæri til að vera áhorfendur. — Þó munum við
með tímanum hafa sjeð alla dansana, en ýmislegt var þar
sýnt, senr ganrlir Færeyingar hefðu ekki kallað dans — og
því síður þjóðdans, í okkar skilningi.
Mjer þótti Norðurlöndin skara fram úr. — En þjóð-
kvæðadans, sem okkar, sýndu ekki aðrir en Norðmenn —
og íslendingar, lítils háttar. — Alt hitt myndum við nefna
leiki, og e. t. v. sumt bara spaug, til þess að hlæja að, sem
og lánaðist vel. — En yfirleitt var fegurð þessara leika
sjerstaklega hrífandi og sumt, sem sýnt var, voru sann-
kallaðar listir, sem krefjast langvarandi æt'inga, helst frá
blautu barnsbeini. (Hjer á jeg við Rússana.)
Jeg hafði heyrt, að Tjekkar hefðu svipað dansspor og
við. — Svo var líka að nokkru leyti. — Þeir kváðu afar
liratt, meðan þeir, átta að tölu, hjeldust í hendur eins og
börn og stöppuðu, en stóðu í stað í beinni röð.“